कविता - उर्मिला : अंतःसूर्य

कविता - उर्मिला :  अंतःसूर्य

ती होती...

नाटक संपल्यानंतर रंगमंचावर

शांतपणे उभ्या असलेल्या पावलांसारखी,

पायऱ्यांच्या कुशीतल्या अंधारात,

कोलाहलाच्या पार्श्वसंगीतात

मौनाने बोलणारी एक मुद्रा...

रामायणाच्या तेजस्वी पटलावर

ती ठळक नव्हती,

पण तरीही ती होती —

लक्ष्मणाच्या मौनात,

भरताच्या अपराधगंडात,

आणि सीतेच्या पावलांमागे उमटलेल्या श्वासात...

ती होती —

नजरेच्या टोकावर नाही,

पण काळजाच्या मध्यभागी...

एक सावली —

पडद्याच्या पलीकडे,

पण जिच्यामुळे प्रकाशाचं अस्तित्व सिद्ध होत होतं.

ती उभी होती —

एकटी,

आतल्या आर्ततेच्या दिव्यात न्हालेली,

रात्रंदिवस

निसर्गाशी, आठवणींशी, स्वतःशी संवाद साधणारी…

“मी नसतानाही

मी येथे आहे…”

असं तिचं अस्तित्व

पावलोपावली पुन्हा जन्म घेणं…

अश्रूंना शब्द न देता

तिनं मौनाचं गाणं उरात साठवलं...

तिच्या डोळ्यांतील ओल

एक वाळवंट हलकेच ओलावून गेली…

प्रकाशाच्या वर्तुळात,

ती फक्त सावली नव्हती,

ती तेज बनली होती —

अविचल, निःशब्द, पण बोलकी…

ती उर्मिला होती —

नायिका नव्हे,

पण कथा घडवणारी,

न दिसणारी… पण सतत जाणवणारी…

जिच्या अस्तित्वाची

एक हलकीशी जाणीव

आजही प्रत्येक स्त्रीच्या अंतरंगात

हळूच स्पंदते…

ती अजूनही आहे —

डोळ्यांतल्या समंजस शांततेत,

नि:शब्द लढ्यांच्या धैर्यात,

सावलीसारखी सामर्थ्यशाली,

आणि सूर्यासारखी तेजस्वी…

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : १४/०५/२०२५ वेळ : १६:४७