कविता – हे जरुरी तर नाही

कविता – हे जरुरी तर नाही

हे जरुरी तर नाही

की प्रत्येक वेदनेला

शब्दांचीच फोड हवी;

कधी कधी

मनाच्या अतिसूक्ष्म कोपऱ्यात

एखादा ऊबदार हातही

साऱ्या अंधाऱ्या जखमा

एक एक करून

हळुवार शिवून जातो.

हे जरुरी तर नाही

की प्रत्येक नातं

नेहमी जवळच असावं;

अंतरांच्या पल्याडही 

मनाच्या धाग्यांनी जपलेली निष्ठा

अंगणातील तुळशीपेक्षा

जास्त दीर्घायुषी असते—

जशी सुगंधाची चाहूल 

फुलं गळल्यावरही टिकून राहते.

हे जरुरी तर नाही

की आपण सतत धावतच राहावं;

थोडा आरामही

जीवनाच्या कडू-गोड रसाची 

लाघवी चव देतो.

थांबण्याच्या क्षणातही

पुढचा मार्ग 

आपोआप उजळत जातो.

हे जरुरी तर नाही

की प्रत्येक जखमेवर 

त्वरेने लेप लावावाच;

काही वेदना

स्वतःच स्वतःला जपतात,

जसं चांदण्यांनी भरलेल्या आकाशाला

अंधाराचीच साथ

सर्वात जवळची वाटते.

हे जरुरी तर नाही

की आपण नेहमी कणखर दिसावं;

थोडंसं तुटणंही

मनाला नव्या अर्थानं घडवतं—

जसं फुटलेल्या माठातून 

पुन्हा उमलणारा

मातीचा सुगंधच

सर्वात खरा असतो.

हे जरुरी तर नाही

की प्रत्येक स्वप्न पूर्णच व्हावं;

काही अपूर्ण स्वप्नंही

मनातल्या नाजूक कळ्यांना

उमलण्यासाठी धीर देतात—

गाठ न झालेली भेट

अनेकदा हृदयातल्या

अस्तित्वाचा सर्वात गोड कोपरा बनते.

हे जरुरी तर नाही

की जगानेच आपल्या भावना 

समजून घ्याव्यात;

काही प्रवास

फक्त स्वतःसाठीच असतात—

अंतर्मनाच्या अथांग अंधारात 

स्वतःच्या प्रकाशकणाची 

पहिली झलक पाहण्यासाठी.

हे जरुरी तर नाही

की आपण नेहमीच योग्यच असावं;

चुकांतून उमजलेली समज 

अंतर्मनाच्या पायवाटांना 

नवी दिशा देते.

आणि शेवटी—

हे जरुरी तर नाही

की आपण स्वतःवरच कठोर असावं;

कधी तरी

स्वतःच्या पाठीवर

स्वतःचच ममत्व ठेवून

हळूच सांगावं—

“तू पुरेसा आहेस…

तुझं अस्तित्व

हीच एक सुंदर कविता आहे.”

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : ०६/१२/२०२५ वेळ : १२:५१