कविता – शांतता

कविता – शांतता

गोंगाटाने व्यापलेल्या

या थकलेल्या शहरात,

आणि मनात उसळणाऱ्या

अदृश्य वादळांत—

शांतता कधी दवबिंदूसारखी

हळूच ओंजळीत उतरते,

तर कधी

क्षितिजाप्रमाणे

हाताच्या अंतरावरच

सतत सरकत राहते—

अस्पर्श, अगम्य, अलिप्त.

शांतता म्हणजे

शब्दांचा अभाव नव्हे;

ती तर

वेदनेने तुटलेल्या

भावनांच्या धाग्यांची

निःशब्द विण—

जिथे अश्रूही

आवाज न करता

मनाला धीर देतात.

कधी ती

आईच्या मांडीवर

डोकं टेकताच

क्षणात लाभते;

कधी

स्वतःशी संवाद साधताना

मनाच्या तळाशी

नाजूक कळीप्रमाणे

अचानक उमलते.

शांतता म्हणजे—

आपल्या स्वतःच्या आवाजाचा 

पहिला निर्मळ प्रतिध्वनी.

जिथे

तक्रारींचे दाट ढग नाहीत,

कौतुकांचा गोंधळ नाही,

फक्त

मनाच्या डोहात

वर्षानुवर्षे सुप्त असलेला

एक पुरातन, पवित्र नाद.

जग आपल्याला

दररोज खेचतं—

आवाजांकडे, अपेक्षांकडे,

भीतींच्या बोचऱ्या सावल्यांकडे;

पण शांतता

आपल्याला

आपल्याच नाजूक मिठीत

परत सामावून घेते—

संयमाने, स्पर्शाने, सखोल प्रेमाने.

ती शिकवते—

की सत्याचा आवाज

कधीच कोलाहलात गवसत नाही;

एका खोल श्वासातही

संपूर्ण जीवनाचं सार

नितळ उजळून दिसतं.

शांतता म्हणजे—

समाधानाची

परिपक्व, प्रसन्न सावली.

ती मनाला

वाऱ्यासारखं हलकं करते,

झऱ्यासारखं निर्मळ करते,

आणि पर्वतासारखं

अढळ, संयमी बनवते.

ज्याच्या जीवनात शांतता असते,

त्याचं हसू

अधिक पारदर्शी होतं;

त्याच्या डोळ्यात 

विश्वाचा विस्तार दिसतो;

आणि मन—

थोडं अधिक माणूस बनतं.

चला तर…

क्षणभर थांबू या—

गर्दीपासून, धावपळीपासून,

आणि स्वतःच्या गोंधळापासूनही.

एक क्षण

शांततेच्या मखमली स्पर्शात

पूर्णपणे विलीन होऊ या.

कदाचित—

त्याच निःशब्द क्षणी

आपलं खरं स्वरूप,

आपल्या आतला प्रकाशकण

आपल्यालाच दिसेल.

कारण—

शांतता ही फक्त अवस्था नसून

एक दिव्य अनुभूती आहे—

अंतर्मन उजळवणारी,

आपल्याला स्थिर करणारी,

आणि अनंताच्या दिशेने

हळुवार घेऊन जाणारी

कोमल चाहूल.

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : ०६/१२/२०२५ वेळ : ०८:३७