कविता – धुरंधर

कविता – धुरंधर

धुरंधर…

पहिल्या किरणाबरोबर उगवतो;

वाऱ्याला बिलगून

आकाशभर

रंगांची मुक्त उधळण करतो.

अश्रूंनी भिजलेला अंधार

त्याच्या स्पर्शाने उजळतो;

हिरव्या सावलीतून उतरणारा प्रकाश

मनाच्या अंतःपुरात

जुन्या स्वप्नांना

अलगद जागवतो.

तो चालतो—

नदीच्या नितळ प्रवाहासारखा;

इतिहासाच्या शांत वाळूतून

भविष्याची सोनरी रेघ

नि:शब्दपणे रेखाटत जातो.

शब्द त्याचे—

जखमांवर लावलेले मलम;

संध्याकाळच्या मंद उष्णतेत

दुःखाची पाकळी हलकेच उमलते,

आणि दूरवरील

नवा किनारा

नजरेसमोर

नि:संकोच उभा राहतो.

धुरंधर…

तो फक्त धैर्य नव्हे—

तो हृदयाचा पवित्र दरवाजा;

जिथे भीतीचे मूक सावट

सत्याच्या तेजस्वी स्वरांनी विरघळते,

आणि ज्ञानाचा प्रत्येक कण

अंधाराचा पराभव करून

आतल्या आकाशाला

नवी दिशा देतो.

तो हसतो—

जगाचा गोंधळ

वाऱ्याच्या पंखांवर झटकून,

पावसाच्या निर्भय उधळणीसारखा;

चेहऱ्यावर स्वच्छ, थंडगार

शिंतोड्यांची

हसरी सर उधळत.

त्या हास्यातून

प्रेमाचे नितळ पाणी उगम पावते;

शांत, आवर्त लाटांसारखे

मनाच्या तळाशी झंकारत

अंतर्मनातील

जुना, विस्मृतीतला ताल

हलकेच जागवते.

धुरंधर…

कधी नदी, कधी ठिणगी—

शब्दांनी, विचारांनी,

कृतीच्या तेजाने

जगाला स्पर्श करणारा.

आणि तो सांगतो—

“भय झुगारून द्या,

दुर्बलता झडू द्या;

तटस्थ राहू नका—

दृढ उभे राहा

स्वतःसाठी,

जगासाठी,

प्रेमाच्या अनंत क्षणांसाठी.”

धुरंधर…

तो माणूस नाही—

एक प्रेरणा, एक अखंड प्रवास;

दुःख–आनंदाच्या

संगीतमय स्पंदनांची

नितळ जाण.

तो हळुवारपणे आत्मा जागवतो

आणि शिकवतो—

धैर्य, प्रेम, विश्वास,

आणि निखळ प्रामाणिकपणा;

हीच सूर्याची ती

शाश्वत प्रभा,

जी जीवनाच्या वाटेला

अचल, अढळ

दिशा देते.

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : ०७/१२/२०२५ वेळ : ०३:५१