कविता – रिकामं होत गेलेलं मन

कविता – रिकामं होत गेलेलं मन

आम्ही प्रेम गमावलं

एकदम नाही—

खूप हळूहळू.

इतकं हळू

की जाणवलंच नाही

कधी ते

हातातून निसटत गेलं.

सुरुवातीला

संवाद विरळ झाला,

शब्द तुटक झाले,

आणि अर्थ

मौनाच्या सावलीत

लपायला लागला.

“कसा आहेस?”

इतकंसं विचारायलाही

वेळ अपुरा पडू लागला,

आणि उत्तरांपेक्षा

मौनच जास्त

वाहू लागलं.

मग वचने थकली.

कधीकाळी

छातीवर हात ठेवून

“मी आहे” म्हणणारे शब्द

हळूहळू

औपचारिकतेचा पोशाख चढवून

दूर उभे राहिले.

आश्वासनं

तारीख न लागलेली

स्मृती बनली,

आणि नकळत

हरवलो आम्हीच—

स्वतःच्याच आयुष्यात.

स्वतःला ओळखणं

कठीण होत गेलं,

कारण

कोणत्यातरी सवयींत

आपलं अस्तित्व

हळूहळू मिसळून गेलं होतं.

जो म्हणाला होता,

“मी कायम सोबत असेन,”

तोच

सर्वात आधी

गप्प झाला.

ना राग,

ना स्पष्टीकरण—

फक्त

शब्दांनी हात झटकून

उरलेली

एक निःशब्द उपस्थिती.

रात्री लांबत गेल्या,

अंधार अधिक गडद झाला,

आणि झोप

रस्ताच विसरली.

ती एखाद्या जुन्या पत्रासारखी

कुठेतरी हरवून गेली—

ज्यात

अजूनही

आपलं नाव

शेवटच्या ओळीत

लिहिलेलं होतं.

खरं सांगायचं तर

प्रेम संपलेलं नव्हतं.

ते मनाच्या कोपऱ्यात होतं—

शांत,

अडगळीत ठेवलेल्या

मौल्यवान वस्तूसारखं.

फक्त

ज्याच्यासाठी होतं

तो माणूस

आता

तिथे राहत नव्हता.

हीच तर

सगळ्यात वेदनादायक गोष्ट—

नाती तुटत नाहीत,

ती हळूहळू

रिकामी होत जातात.

तुटलेली नाती

सांधता येतात,

पण रिकाम्या नात्यांत

फक्त

प्रतिध्वनीच उरतो.

आणि रिकामेपण

कधी ओरडत नाही;

ते माणसाला

नकळत

आतून झिजवत जातं.

म्हणूनच

आज हे उमजलं आहे—

प्रेम टिकवायचं असेल

तर

फक्त भावना पुरेशा नसतात.

संवाद जपावा लागतो,

उपस्थिती द्यावी लागते,

आणि

“मी आहे”

हे फक्त बोलायचं नसतं—

ते

दररोज

वागण्यातून सिद्ध करावं लागतं.

म्हणूनच—

या धावत्या जगात

नाती टिकवायची असतील

तर

वेळ द्यावा लागतो.

नाहीतर

शब्द शिल्लक राहतात,

आणि अर्थ

कुणालाही न कळता

हळूहळू

निघून जातो.

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : २६/१२/२०२५ वेळ : ०६:३९