कविता – मौनात फुललेलं आश्वासन

आज मुंबई पुणे प्रवासात टिपलेल छायाचित्र आणि त्यावर सुचलेली कविता

कविता – मौनात फुललेलं आश्वासन

या रस्त्याच्या कडेला

तारांच्या सावलीत उभं असलेलं हे झाड

ना कुठल्या जाहिरातीचं होर्डिंग,

ना कुठल्या भाषणाचा मंच—

तरीही

ते रोज काहीतरी सांगत असतं–

शब्दांशिवाय,

मौनातून.

वाकड्या फांद्या,

खडबडीत खोड,

भोवती दुर्लक्षाची कुंपणं—

आणि तरीही

टोकाला उमललेली

ही शुभ्र फुलं!

जणू सांगत आहेत—

“अडथळे आयुष्याची भाषा असतात,

पण फुलणं 

हा आपला निर्णय असतो.”

वर निळं आकाश–

निरपेक्ष, अलिप्त,

खाली कोरडी जमीन–

तरीही हार न मानता,

दोघांमधल्या या अवकाशात

हे झाड

संयमाचं व्याकरण शिकवतं;

न ओरडता,

न तक्रार करता,

न दया मागता.

कोणी पाहो वा न पाहो,

कोणी नाव ठेवो वा दुर्लक्ष करो,

फुलणं थांबत नाही.

सुगंधासाठी

परवानगी लागत नाही;

तो आपोआप पसरतो—

जसा सच्चेपणा

मनातून समाजात झिरपत जातो.

या फुलांमध्ये

नाही बाजारू रंग,

नाही दिखाऊ गंध;

तरीही

ती थेट काळजाला भिडतात.

कारण खरी सुंदरता

दिसण्यात नसते,

तर टिकून राहण्यात असते–

सगळं असूनही 

नम्र राहण्यात असते.

हे झाड

आपल्याला शिकवतं—

मौन ही दुर्बलता नाही,

ती परिपक्वतेची खूण आहे.

आणि फुलणं म्हणजे

सर्व काही अनुकूल असणं नव्हे,

तर प्रतिकूलतेला 

सौंदर्याने दिलेलं उत्तर असतं.

आजच्या गोंगाटात,

स्पर्धेच्या धावपळीत,

हे झाड आपल्याला शिकवतं—

थांबायला,

स्वतःशी प्रामाणिक राहायला,

आणि मुळांशी नातं जपायला.

म्हणूनच

या रस्त्याकडच्या झाडासारखं

जगायला शिका—

शांतपणे उभं राहा,

मुळं घट्ट रोवा,

आणि योग्य वेळ आली

की न घाबरता फुला…

कारण

फुलणं हीच

माणसाच्या अस्तित्वाची

सर्वात सुंदर साक्ष असते. 

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : २५/१२/२०२५ वेळ : ११:२५