कविता – स्वतःकडे परत येताना...

कविता – स्वतःकडे परत येताना...

मी स्वतःपासून कधी तुटलो

हे मलाच कळलं नव्हतं—

श्वास चालू होते,

पण जगणं

निष्प्राण सवयीसारखं

हळूहळू

अंगावरून निसटून जात होतं.

मी हसत होतो, बोलत होतो,

सगळं नीट चाललंय

असं दाखवत होतो,

पण आत

एक अव्यक्त रितेपण 

मौन धरून

मला गिळत होतं.

मग

तुझ्या एका साध्या स्मितानं

सगळं चित्र बदललं.

त्या क्षणी उमगलं—

प्रेम म्हणजे जादू नव्हे,

ते आरशासारखं असतं—

ज्यात हरवलेलं

स्वतःचंच प्रतिबिंब 

पुन्हा स्पष्ट दिसू लागतं.

मी जखमा लपवल्या

हास्याच्या पारदर्शक पडद्यामागे,

कारण या शहरात

सत्य कोणी स्वीकारत नाही,

ते फक्त सहन केलं जातं.

मी विखुरलेला होतो

जुन्या कवितांसारखा–

काही ओळी अपूर्ण ,

काही अर्थ अस्पष्ट,

थोडा थकलेला,

थोडा गोंधळलेला,

पण पूर्णपणे अज्ञानी 

कधीच नव्हतो.

कारण 

ज्याला वेदना कळतात,

तोच माणूस

संवेदनशील असतो–

आणि संवेदनशीलता 

ही कमजोरी नसून

माणूसपणाची खरी ओळख असते.

आज मी स्वतःकडे

परत येतोय—

हळूहळू,

घाई न करता,

जखमा मोजत नाही

तर त्यातून बोध घेत,

आत्मभान घट्ट धरून.

कारण प्रेम

कोणीतरी मिळवणं नाही,

तर ते स्वतःला

पुन्हा स्वीकारणं आहे.

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : २२/१२/२०२५ वेळ : २३:२२