कविता – उड्डाणाचे स्वातंत्र्य

कविता – उड्डाणाचे स्वातंत्र्य

उडण्यासाठी परवानगी लागत नाही;

आकाश कधीच कुणा एकाचं नसतं,

आणि पंख— जन्मताच तुला लाभलेली

तुझीच ओळख असते.

थांबू नकोस

दुसऱ्यांच्या भीतीसमोर, शंकेसमोर,

दुसऱ्यांच्या मर्यादांसमोर.

ज्यांना उडता येत नाही 

तेच नेहमी सांगतात—

“जरा सावध… पडशील!”

पण पडल्याशिवाय

उंचीची ओळख कशी होणार?

तुझ्यातली ताकद

जगाला कळणार नाही,

जोवर तू पहिलं पाऊल

मोकळ्या आकाशाकडे टाकत नाहीस.

हलक्या गार वाऱ्यातून

जीवनाची जी काही शिकवण येते,

ती उंचीवर गेल्यावरच उमगते.

अंतर्मनातून उगवलेल्या

स्वातंत्र्याच्या ठिणगीला

कुणाच्या परवानगीची गरज नसते.

जळू दे तिच्या तेजात

संशयांची सारी काळोखी धूळ.

प्रकाशाचा मार्ग

धाडसी पावलांनाच ओळख देतो.

उड…

कारण पंख उगाच दिलेले नसतात;

उड…

कारण तुझा प्रवास

तुझ्याच अंतर्मनानं लिहिलेला असतो;

उड…

कारण आकाशाचा निळा विस्तार

दरवेळी सांगत असतो—

“ये, तुझी जागा इथेच आहे.”

आणि जेव्हा तू

पहिल्यांदा खऱ्या अर्थाने उडशील,

तेव्हा तुलाच कळेल—

जग नव्हे,

तूच अडवत होतास स्वतःला.

म्हणून—

परवानगी मागू नकोस.

उड.

पंख पसरव

आणि या असीम आकाशावर

लिहून टाक तुझं नाव .

आज नाही तर उद्या,

प्रत्येकजण आपल्या मुलांना 

हीच शिकवण देईल—

“स्वप्न बघ… आणि स्वतःच्या पंखांनीच ती गाठ.”

कारण—

पंख तुझेच आहेत,

आणि आकाश…

खरंच, कुणाचंच नाही.

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : ०८/१२/२०२५ वेळ : ०५:०४