कविता – जागृती
एकटेपणाने वेढलेले दिवस…
आता फक्त डोळ्यात पाणी नाही,
तर मनाच्या कोपऱ्यात
शब्दांच्या राखेतून
पुन्हा जन्म घेणाऱ्या
अनेक नि:शब्द वेदना
हळुवार पेटत राहिल्या आहेत.
कधी—
स्वतःचाच हात धरून
मी स्वतःलाच आधार देत राहतो…
जणू आतला एखादा हरवलेला आवाज
पाठीमागे राहून गेलेल्या
मित्राची रिकामी जागा
शांतपणे भरू पाहतोय.
रात्र येते—
आणि अंधाराचा थंड हात
हळूच माझ्या खांद्यावर टेकतो.
तो काही बोलत नाही,
तरी त्याच्या शांत स्पर्शात
माझ्या फाटलेल्या मनाचे ठिपके
ओलसर दिव्यांसारखे
धूसर प्रकाशातून चमकतात.
काळजात खोल वाढत गेलेलं पोकळपण
कधी कधी विचारतं—
“तू इतका एकटा कधी झालास?”
उत्तर स्पष्ट असतं—
माणसांच्या गर्दीत
स्वतःलाच हरवणं
सोपं असतं…
आणि असह्यही.
पण—
पाण्याची एक धार जशी
खडकाचा अभिमान मोडून काढते,
तशीच
डोळ्यांतली खारी शांतता
मनाची कवाडं
हळूहळू उघडू लागते.
एकटेपणातही
एक सत्य ठिणगीसारखं उजळत राहतं—
आपण स्वतःसाठी
इथेच, आपल्या सोबत उभे आहोत.
दु:खाच्या खडतर वाटांवर चालताना
मी जाणलं—
एकटेपण म्हणजे शेवट नाही,
एकटेपण म्हणजे
स्वतःला पुन्हा शोधण्याचा
पहिला, अत्यंत प्रामाणिक क्षण.
त्या क्षणी
डोळ्यांतून वाहणारं पाणी
कमकुवतपणाचं लक्षण नसतं…
ते असतं—
वेदनेनं मन शुद्ध झाल्याचं
पहिलं पावित्र्य.
आणि मग—
एक दिवस उगवतो,
जिथे एकटेपणाची सावलीच
आपल्यालाच पुन्हा जवळ घेते;
जगण्याची हरवलेली कारणं
नव्यानं देत हलकेच सांगते—
“अंधार हा शेवट नसतो…
तो प्रकाशाच्या जन्माआधीचा
सर्वात नाजूक,
सर्वात पवित्र क्षण असतो.”
तेव्हा—
डोळ्यातलं पाणी ओघळून जातं,
आणि आत्मा
प्रत्येक थेंबागणिक
अधिक मजबूत होत जातो.
एकटेपणाने वेढलेले दिवस
आजही माझ्यासोबत आहेत—
पण आता ते भार नसून
जागृतीची पाउलवाट झाले आहेत.
मी स्वतःला पुन्हा उभं करतोय…
हळुवार, अत्यंत सावकाश…
जणू पावसाच्या ओघळत्या थेंबांनी
मनाच्या वाळवंटाला
पुन्हा हिरवाई शिकवावी—
तसंच.
माझ्या या प्रवासात
एकच सत्य उमटलं—
“ज्यांच्या डोळ्यात पाणी असतं,
त्यांच्या हृदयात
समुद्राची अपार ताकद
शांतपणे सामावलेली असते.”
©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई
दिनांक : ०३/१२/२०२५ वेळ : ०५:४०
खुप छान कविता... एकटेपणा खरच खुप काही शिकवतो..
यातील शेवटच्या ओळी..
ज्यांच्या डोळ्यात पाणी असतं,
त्यांच्या हृदयात
समुद्राची अपार ताकद
शांतपणे सामावलेली असते.”
हेच सत्य आहे sir..
🙏🙏🙏🙏
अनु इंगळे
🙏🙏🙏🙏
अनु ताई,
आपल्या या मनापासून उमटलेल्या भावपूर्ण प्रतिक्रियेने मनाला खरंच उब मिळाली. एकटेपणा शिकवतो— हे आपण जितक्या सहजपणे मांडलंत, ते तितकंच सत्य आणि अंतर्मुख करणारं आहे.
आपण विशेषत्वाने उल्लेख केलेल्या ओळी—
“ज्यांच्या डोळ्यात पाणी असतं,
त्यांच्या हृदयात
समुद्राची अपार ताकद
शांतपणे सामावलेली असते.”
—यांचा अर्थ आपण जितक्या हळुवारपणे पकडलात, तोच या कवितेचा आत्मा आहे. वेदना ज्यांच्या डोळ्यात दिसते, त्या मनांमध्ये सहनशक्तीचं महासागरासारखं सामर्थ्य दडलेलं असतं— हे आपलं निरीक्षण अत्यंत सुंदर.
आपले शब्द कवितेला मिळालेली मनापासूनची पावती आहेत.
आपल्या या आत्मीय प्रतिसादासाठी मनःपूर्वक धन्यवाद. 🙏🙂
सस्नेह,
— गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर
🟰🟰🟰🟰
Post a Comment