कविता – चला सावली पेरू या

कविता – चला सावली पेरू या

चला… आज आपण

पृथ्वीच्या भाळावरचा ताप

थोडा थंड करू या.

सुकलेल्या झाडांच्या जागी

हिरव्या स्वप्नांची बीजे पेरू या.

मातीच्या कुशीत

शांत पावलं टेकवू या.

ती ऐकते आपल्या मनाचा थकवा,

धावपळीचा श्वास,

आणि निसर्गापासून वेगळं होण्याची वेदना.

तिच्या मऊ, काळ्या मिठीत

एक झाड उभं करू या.

सावली देणारं,

पक्ष्यांना आसरा देणारं,

मुलांनी खेळताना

दुपारचं ऊन थोपवणारं.

सावली—

कधी झाडाच्या पानात,

कधी माणसाच्या अंतःकरणात.

पसरवू प्रेमाची हिरवाई.

सावली वाढेल

गावांच्या, शहरांच्या,

दुष्काळलेल्या मनांच्या गल्लीबोळांत.

चला… चला…

चुकांची राख झाडू या,

धरणीच्या कुशीत नवं बीज टाकू या.

एखादं झाड—

आपल्या हातांच्या मायेनं उभं राहिलं,

की पृथ्वीचा तुटलेला तुकडा

परत जोडला जातो.

आपल्याला काय हवं?

फक्त दोन हात…

आणि थोडं प्रेम—

झाडाला पाणी घालणारं,

भविष्यातल्या वाटांवर

थोडा गारवा भरणारं,

निसर्ग समजावून,

इतरांना सांगणारं.

उद्याचा सूर्य विचारेल—

“तुम्ही माझ्या उष्णतेला

किती हिरवा श्वास दिला?”

तेव्हा आपण म्हणू—

“चैतन्याचं, जीवनाचं,

हिरवाईचं वाक्य

आम्ही पृथ्वीच्या कणाकणात लिहिलं आहे.

चला सावली पेरू या!”

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : ०१/१२/२०२५ वेळ : ०५:०४