कविता – अभिजीतदादा राणे यांच्या वाढदिवसानिमित्त विशेष काव्यरचना
घामाच्या शपथा
हातांवरील रेषा...
फक्त भाग्यरेषा नाहीत —
त्या राष्ट्राच्या दिशेचा नकाशा आहेत...
त्या हातांत आहे निर्माणशक्ती,
जी जगाला फिरवते,
आणि... नवा सूर्योदय घडवते!
तो कामगार —
जो यंत्रांच्या गर्जनेत झिजतो...
तपत्या लोखंडात स्वतःचं अस्तित्व विसरतो,
पण अंतःकरणात जपतो...
एक निखळ स्वप्न —
“माझ्या श्रमाला सन्मान मिळावा!”
त्याच्या घामाचा प्रत्येक थेंब
मातीला सोनं बनवतो;
तरीही समाजाच्या नजरेत
तो थेंब अदृश्य राहतो…
पण तो जाणतो —
त्याच्या श्रमाशिवाय नाही प्रकाश,
त्याच्या श्वासाशिवाय नाही… उद्याचा श्वास!
तो थकतो, पण थांबत नाही;
तो गप्प दिसतो...
...पण मूक राहत नाही.
प्रत्येक ठोक्यात, प्रत्येक चक्राच्या फिरण्यात
तो स्वतःचं गीत गातो —
संघर्षाचं… आशेचं… आणि आत्मगौरवाचं!
अशा या श्रमवीरांच्या हृदयातून
उमटली आहे — *धडक कामगार युनियन*!
घामाच्या अधिकारासाठी धडकणारं निडर हृदय!
आणि त्या हृदयाला दिशा देणारे —
कामगारांच्या आशांचा दीपस्तंभ,
संघर्षाचे शिल्पकार — *अभिजीतदादा राणे*!
त्यांच्या नेतृत्वात आहे
कामगारांच्या डोळ्यातील उजेड;
त्यांच्या शब्दांत आहे
न्यायाचं गीत… आणि सन्मानाची सकाळ!
ते सांगतात —
“घाम हे सोनं आहे;
त्याचा दर बाजारात नाही —
तो ठरतो… सन्मानात!”
या एका वाक्यातच
कामगार पुन्हा उभा राहतो,
आणि देशाचं इंजिन… पुन्हा वेग घेतं!
शहर झोपतं तेव्हा —
तो जागा असतो…
मशिनांच्या ठोक्यांतून
देशाचं स्वप्न फिरवतो.
ओळखा या हातांना…
ओळखा या माणसांना —
कारण त्यांनीच घडवला आहे आपला आज,
आणि त्यांच्या घामाच्या शपथांवरच उगवणार आहे —
आपल्या उद्याचा सूर्योदय!
©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई
दिनांक : २८/१०/२०२५ वेळ : ०९:५४
Post a Comment