कविता – ती... ती... आणि ती...

कविता – ती... ती... आणि ती...

ती —

पहाटेच्या आरतीत ओवाळली जाणारी,

कपाळावरील कुंकवाएवढी तेजस्वी,

शांत, पण सामर्थ्यवान —

जी घराचं मंदिर बनवते.

ती —

उन्हात घाम गाळणारी,

थकलेल्या हातांनी स्वप्नं साकारणारी,

मायेनं घास वाढवणारी,

“त्याग म्हणजेच खरं वैभव”

हे जगाला शिकवणारी.

आणि ती —

संधिप्रकाशाच्या ओढीत हरवलेली,

मनाच्या पाखरांसारखी विचारांत गुंतलेली,

कधी आई, कधी योद्धा, तर कधी कवयित्री —

स्वतःत विश्व वाहणारी स्त्री,

जिच्या डोळ्यांत क्षितिजापलीकडच्या

आकाशाचा विस्तार आहे.

ती, ती आणि ती — एकच,

पण अनेक रूपं धारण करणारी;

कधी झंकारलेली वीणा,

कधी वाऱ्यासारखी नाजूक,

तर कधी वादळ थोपवणारा निश्चय.

जग तिला वेगवेगळ्या नावांनी हाक मारतं,

पण तिचं अस्तित्व शब्दांपलीकडचं आहे —

ती म्हणजे तेज, ती म्हणजे शक्ती,

आणि ती म्हणजेच जीवनाचा अर्थ!

तिच्या श्वासात सृष्टीचा नाद आहे,

नजरेत करुणेचा सागर,

आणि तिच्या शब्दांत —

सृजनाचं, सहनशीलतेचं,

आणि अनंततेचं मंगल गाणं आहे...

ती —

ती —

आणि तीच —

सृष्टीचा श्वास,

निर्मितीचा ठाव

आणि जगण्याचा खरा अर्थ!

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई

दिनांक : १०/११/२०२५ वेळ : २३:२२