कविता – आनंदयात्री

कविता – आनंदयात्री

तो चालतो —

ना गंतव्य ठरवून,

ना कुणाची वाट धरून...

हातात फक्त स्मिताचा दीप,

आणि डोळ्यांत एक निर्मळ आकाश.

त्याच्या पावलांत थकवा नसतो,

कारण त्याला चालण्यातच विश्रांती सापडते.

तो झाडांच्या सळसळीत ऐकतो जीवन,

आणि दवबिंदूत पाहतो विश्वाचं प्रतिबिंब.

तो म्हणजे — आनंदयात्री!

ज्याचा मार्ग फुलांनी नाही, तर विचारांनी सुगंधित आहे;

ज्याला वेदनेतही कळतो

आशेचा गंध... अर्थाचा नाद... जगण्याचा आनंद.

कधी तो पावसात भिजतो —

ओलसर मातीतून उमलणाऱ्या सुगंधासोबत;

कधी उन्हात तावून सुलाखून निघतो —

अनुभवाच्या तेजाचं सोनं बनून.

त्याचं हसू साधं, पण अपार;

त्याच्या नजरेत सौंदर्याचं शास्त्र नाही,

पण जगण्याचं तत्त्व आहे —

“सुख मिळत नाही, ते निर्माण करावं लागतं!”

तो प्रत्येक माणसाला भेटतो —

कधी मित्रासारखा,

कधी आरशासारखा,

कधी फक्त शांत ऐकणारा प्रवासी म्हणून.

तो न मोजतो मैलाचं अंतर,

न ठेवतो यशाचं मोजमाप—

त्याला वाटेवरचं प्रत्येक पाऊल प्रिय,

पोहोचणं नव्हे — चालणंच त्याचं समाधान!

त्याचं सामान हलकं —

थोडं हसू, थोड्या आठवणी,

काही क्षणांची शांतता,

आणि काही शब्द — ज्यांनी मन उजळतं.

आनंदयात्री कधी थांबत नाही,

कारण त्याचा प्रवास बाहेर नाही —

तो चालतो अंतर्मनात.

तिथेच असतात त्याचे डोंगर, त्याच्या दऱ्या, त्याचा सूर्योदय.

तो शिकवतो —

“जगणं म्हणजे धावणं नव्हे,

तर प्रत्येक क्षणाला मिठीत घेणं आहे!”

त्याच्या ओठांवर असतं एकच वाक्य —

“जीवन सुंदर आहे,

जर तू त्यात सौंदर्य पाहिलंस तर!”

आणि शेवटी तो हसून म्हणतो —

“मी अजून प्रवासी आहे,

कारण आनंद अजून माझ्याच वाटेत आहे...”

त्याच्या पावलांच्या मागे उमटतात उजेडाचे ठसे,

जणू अंधारही त्याला वंदन करतोय.

कारण आनंद म्हणजे ठिकाण नव्हे,

तो तर चालण्याच्या लयीत लपलेला स्वर आहे —

जो स्वतःच्या हृदयात उजेड पेटवतो,

तोच खरा... आनंदयात्री!

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : ११/११/२०२५ वेळ : २२:२३