कविता – जी टू जी — गेट टुगेदर

कविता – जी टू जी — गेट टुगेदर

सर्वांच्या आयुष्यातल्या धावपळीच्या रेट्यात

हरवलेला एक दिवस —

एक छोटासा, पण मोठा “उत्सव”!

जी टू जी… गेट टुगेदर!

जिथे कोरड्या दिनक्रमावर

आठवणींची पेरणी होते,

जिथे मनाच्या शेतात

हशांचं पीक पुन्हा उगवतं —

जणू रूक्ष भूमीत

पहिल्या पावसाची साद!

कोपऱ्यात शांत पडलेला

धूळ बसलेला जुना फोटो

अचानक म्हणतो —

“वेळ गेलाय, पण आपण अजून सोबत आहोत…”

प्रत्येक चेहरा पुन्हा तजेलदार होतो —

जणू वर्षानुवर्षांची धूळ

कुणीतरी हलकेच झटकून टाकल्यासारखा.

इथे कोणी पदाने मोठं नसतं,

कोणी पैशाने लहान नसतं —

इथे नातीच एकमेव चलन!

जिथे दरवळतो आपुलकीचा गंध.

कोपऱ्यातलं ताशेवालं टेबल

जुन्या जोडीदारासारखं

आपल्या येण्याची वाट पाहत बसलेलं —

आणि क्षणार्धात पुन्हा

निर्भेळ बालपणात नेणारं.

जुने प्रसंग

हळूच दार ठोठावतात,

आणि आपणही

हसत–हसत त्यांना आत घेतो —

जणू हरवलेला ऋतू

हिरव्या वाऱ्यासकट परतलेला.

जी टू जी… आठवणींचा सोहळा!

फक्त भेटी नव्हे —

ही तर जपलेल्या आयुष्याची

लपलेली पुरातत्त्वे;

जिथे प्रत्येक तुकड्यात

एक जिवंत आठवण श्वास घेत असते.

टाळ्या, थट्टा, चहाचा उबदार कप,

आठवणींच्या वाफेत

विघळत जाणारी वर्षं…

क्षणभर सगळं पुन्हा

“आज” होऊन समोर उभं राहतं —

जणू वेळच थबकून

आपल्या नावाने हाक मारते आहे!

जी टू जी… थांबलेल्या वेळेची जादू.

कोणीतरी पाठीवर थाप देतं —

तो स्पर्श नसतो,

तो असतो विश्वास पुन्हा जिवंत होणं.

कोणी म्हणतं,

“अरे, आपण अजून तस्सेच दिसतो रे!”

आणि वयाच्या खुणांवर

हलकंसं हसू फुलतं —

त्या खुणाही क्षणभर कोवळ्या वाटतात.

गेट टुगेदर म्हणजे

फक्त भेट नाही —

ती मनांची शिलाई!

सुटलेल्या गाठी पुन्हा घट्ट करणारी

एक मूक, पण मोलाची कला.

कधी कधी एखादं शांत हसू

बोलल्याशिवाय सांगतं —

“मला तुझी गरज होती…”

आणि त्या एका खुणेने

आपलं आकाश अधिक विस्तीर्ण होतं —

भराऱ्या विसरलेलं पाखरू

पुन्हा नभात उडतं.

जी टू जी म्हणजे

ओझी हलकी करणारी संध्याकाळ,

आठवणींना कुसुमासारखं जपणारा क्षण,

नात्यांच्या धाग्यांना

पुन्हा मजबुती देणारा उत्सव.

कधी कधी रिकामा कपही

हळूच सांगतो —

“यात फक्त चहा नव्हता,

साथ होती…”

आणि मन पुन्हा उबदार होतं.

शेवटी —

निघताना प्रत्येकजण

एक छोटा दिवा मनात घेऊन जातो…

आपुलकीचा, सहवासाचा,

आणि पुन्हा भेटण्याच्या आशेचा!

जीवनाच्या प्रवासात

बारीकसारीक गोष्टी —

मोजायला शिकतो आपण 

पण खरा खजिना तर

याच गेट टुगेदरच्या क्षणांत

शांतपणे जमा होत असतो.

कारण अखेर —

जोडणं हेच जपणं,

आणि जपणं हेच जगण्याचं सौंदर्य.

तोच खरा अर्थ —

जी टू जी!

जोडणं… जपणं…

आणि नात्यांना पुन्हा जिवंत करणं.

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : १३/११/२०२५ वेळ : ०४:२३