कविता – दानव

कविता – दानव

काळाच्या गर्भातून जन्मलेले दानव —

कधी पुराणांत... तर कधी वर्तमानात!

रूपं बदलतात, पण हेतू मात्र तोच...

ते नेहमीच उभे राहतात —

मानवतेच्या रस्त्यावर... अडथळ्यासारखे!

पूर्वी राक्षस होते — अक्राळविक्राळ!

आता ते येतात सूट-बूटात,

हातात मोबाइल, चेहऱ्यावर हसू,

आणि मनात — लोभ, सत्ता, स्वार्थाचे थर रचून!

त्यांच्या नजरेत माया नाही...

फक्त महत्त्वाकांक्षेचा धूर आहे!

ते बांधतात इमारती — पण मोडतात नाती,

उभारतात कारखाने — पण उद्ध्वस्त करतात शेतं,

आणि निसर्गाचं हृदय छिन्नविछिन्न करून

त्याला म्हणतात... “प्रगती!”

दानव आता तलवार घेऊन येत नाही —

तो येतो जाहिरातींतून...

स्क्रीनवरून... मोहात गुंतवणाऱ्या शब्दांतून!

तो शिकवतो स्पर्धा,

विसरायला लावतो माणुसकी,

आणि जग म्हणतं — “हेच तर यश!”

कधी वाटतं...

दानव बाहेर नसतोच;

तो तर आपल्या आतच उभा असतो —

अहंकाराच्या उंबरठ्यावर,

दुसऱ्याच्या दु:खावर पाऊल ठेवणारा...

पण तरीही...

प्रत्येक काळोखात कुणीतरी दिवा लावतो,

प्रत्येक अन्यायात कुणीतरी आवाज उठवतो,

आणि त्या क्षणी —

दानवाच्या सावलीतून उगवतो... माणूस!

तो साधा असतो,

तो नम्र असतो — पण निडरही असतो;

सत्याच्या बाजूने उभा राहणारा —

तोच खरा माणूस असतो!

तो लढतो — शस्त्रांनी नाही,

तर प्रेम, करुणा, आणि सत्याच्या तेजाने!

दानव कायम येत राहतील —

वेशांतर करून, प्रत्येक काळात!

पण जोपर्यंत माणूस

स्वतःतील माणुसकी जागी ठेवेल —

तोपर्यंत दानवाचं साम्राज्य टिकणार नाही!

कारण जिथे माणुसकीचा श्वास उरतो,

तिथे दानवाचं साम्राज्य टिकत नाही...

कारण शेवटी —

दानव जिंकतो भीती दाखवून,

पण माणूस...

माणूस प्रत्येक काळात जिंकत राहील —

केवळ प्रेमावर! 

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : ११/११/२०२५ वेळ : ०४:५०