कविता – चित्रांमध्ये दडलेली मने

कविता – चित्रांमध्ये दडलेली मने

चित्र बोलके होतात तेव्हा—

शब्द गिरवतो आम्ही;

कारण रंगांच्या शांत, धुसर जगात

अंतर्मनाचं नि:शब्द दालन 

अलवार उघडत असतं.

एक रेष—

हृदयाच्या तालाची जाणीव;

एक ठिपका—

आतल्या निवांततेचा स्पर्श.

आणि एखादी अस्पष्ट छटा

काळजातील पापुद्रे उघडत,

जुन्या जखमेची आठवण बनून

डोळ्यांत अलगद दाटू लागते.

चित्रातील पिवळी छटा

मावळलेली आशा

पुन्हा उजेडात आणते;

निळसर-धवल तरंग

मनात दडवलेल्या वेदना 

हळूच सावरत राहतात.

कधी कधी—

रंग ओघळतात,

आणि आपण स्वतःलाच विचारतो—

ही ओघळलेली छटा

रंगाची होती 

की माझ्याच आत्म्याची?

ज्याला आपण चित्र म्हणतो—

ते खरंतर

आपल्याच अंतर्मनाचं

अनावृत्त पत्र.

ब्रश हा केवळ दुवा;

भाषा मात्र 

भावनांची अचूक अभिव्यक्ती.

कधी वळणदार रेखाचित्र

बालपणीची उब परत आणतं;

कधी काळं सावट

भीतीसमोर उभं रहायला शिकवतं;

आणि कधी रंगांचे फुलपाखरी पंखं

मनावर साचलेली धूळ 

नकळत उडवून टाकतात.

प्रत्येक चित्र—

एक छोटासा प्रश्न,

एक खोल उत्तर,

एक मूक संवाद.

ते सांगतं—

“जीवनातील प्रत्येक छटा

कधी ना कधी

तुझ्या आत्म्याला स्पर्शून जाते.”

चित्र बोलू लागतं तेव्हा—

शब्द विरघळतात;

कारण त्या रंगांच्या प्रवाहात

आपण स्वतःलाच भेटत जातो—

कधी जखमेचा व्रण,

कधी स्वप्नांचा मंद उजेड,

कधी शांततेचा श्वास,

कधी वेदनेचा थेंब,

कधी नव्या उभारीचा सूर्यकिरण.

आणि शेवटी—  

चित्र पूर्ण होतं,  

परंतु कॅनव्हासच्या पांढऱ्या,  

निशब्द अवकाशात  

आपल्याच भावनांची  

उबदार प्रतिमा  

आयुष्यभर साथ देत राहते.

कारण—

चित्र दिसतं त्यापेक्षा

खूप अधिक सांगतं;

आणि आपण—

शब्दांच्या पलीकडे जाऊन

ते ऐकतो.

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : ३०/११/२०२५ वेळ : ०३:४२