कविता – फणसाचा मुरांबा

कविता – फणसाचा मुरांबा

उन्हाळ्याच्या दुपारी —

अंगणभर दरवळतो गंध…

गोड, सोनसळी, थोडासा चिकट —

फणसाचा!

आईच्या ओंजळीत सुरी चमकते,

फणसाचा रसाळ देह चिरताना

तिच्या डोळ्यांत दिसते — 

बालपणाची झुळूक…

त्या गरात दडलेलं असतं —

घराचं गोडपण,

कष्टाच्या गार सावलीचा थेंब,

आणि मनातली — शांत ऊब.

चिकट हातांनी ती फणसकळ्या वेचते,

जणू जीवनातील गोड क्षण

सावधपणे साठवत असते...

साखरेच्या पांढऱ्या सागरात

ती कळ्या बुडवते तेव्हा —

फक्त मुरांबा तयार होत नाही,

सुरू होतं बालपणाचं मुरणं,

आईच्या कष्टाचं, प्रेमाचं!

काचेच्या बाटलीत बंद होतात

गराच्या सोनकळ्यांसोबत —

घराचा गंध,

स्मृतींचे थेंब,

आणि आईच्या हाताचा ऊबदार स्पर्श.

तो मुरांबा जसजसा मुरत जातो,

तसतसा वाढत जातो गोडवा —

जणू वेळेत उतरलेलं अनुभवांचं मुरणं…

फणसाचा मुरांबा म्हणजे —

साखरेत मुरलेलं वात्सल्य,

कष्टाची चव,

आणि साधेपणात दडलेलं समृद्ध आयुष्य.

आज आई नाही…

पण जेव्हा बाटलीचं झाकण उघडतो,

तेव्हा दरवळतो तोच सुवास —

गोड, शांत, स्थिर…

त्या गंधात ऐकू येतो तिचा आवाज —

“गोडवा मनात ठेव बाळा,

जीवनाचं मुरणंही तसंच टिकतं!”

फणसाचा मुरांबा —

केवळ चवीचा नव्हे,

तर प्रेम, संयम, आणि जीवनाचा धडा —

प्रत्येक घासात, प्रत्येक थेंबात भरलेला!

फणसाचा मुरांबा —

नाही फक्त सोनकळ्यांचा,

तो तर आहे… 

आठवणींच्या गंधाचा एक दीर्घ श्वास…

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : ०५/११/२०२५ वेळ : १२:०६