कविता – जरा जगतोस का?

कविता – जरा जगतोस का?

जरा जगतोस का?

की फक्त दिवसांच्या गर्दीत

तुझा श्वासही सावलीसारखा

आपोआप चालत रहातोय?

जगणं म्हणजे फक्त धडधडत राहणं नव्हे—

जगणं म्हणजे अंतःकरणाच्या खोल विहिरीत

एक थेंब तरी स्वतःचं पाणी

जिवंत ठेवणं.

जरा जगतोस का?

की तुझ्या डोळ्यांतील उजेड

काळजीच्या ढगांत अडकून

अर्धवटच राहतोय?

एकदा पहाटेला सामोरं जा,

आणि तिला विचार—

“माझ्या मनातली स्वप्नं

आताही धडपडतायत का?”

पहाट ऐकते, उत्तरही देते—

फक्त ऐकण्याइतकं शांत व्हायला लागतं.

जरा जगतोस का—

की मनाची चक्र 

अविरत फिरतच राहून

तुझ्या आतली कोवळी भावना

पिळून काढत आहे?

एकदा स्वतःकडे पाहून विचार—

“मी माझ्यासाठी कधी वेळ काढतो?”

हा प्रश्न जर चटका देत असेल

तर जाण, तुझं मन

तुला हाक देतंय—

तूच ऐकत नाहीस.

जरा जगतोस का?

की तुझं हसू

दु:खाच्या राखेवर पेटलेला

अस्थिर दिवा झालाय?

हास्याच्या तळाशी

ओलसर वेदनेची रेघ आहे—

ती पुसायला शिक.

कधी कधी एकटं रडणंही

अंतर्मनाला उबदार घोंगडीखाली

हलकेपणाने, निखालस

झाकून ठेवण्यासारखं असतं.

जरा जगतोस का?

की इतरांना उजेड देताना

स्वतःचाच दीप मंदावून बसलाय?

तू हरवलास की

तुझ्यावर विसंबलेल्या मनांचे

सगळे मार्ग अंधारतात—

हे विसरू नकोस.

थकलेल्या स्वतःलाही

एका क्षणाची माया

आणि कोवळ ऊन

देण्यापासून पळू नकोस.

जरा जगतोस का?

तर परक्याच्या वेदनेला

कान लावून पहा—

दुसऱ्याच्या दु:खातून

कधी कधी स्वतःच्या अस्तित्वाला

नवा अर्थ मिळतो.

एखाद्या मनाला

तुझ्या शब्दांनी आधार मिळतो—

तेच तर खरं जगणं.

जरा जगतोस का?

तर हातातली मिणमिणती ज्योत

कुणाच्यातरी अंधाऱ्या वाटेवर

ठेवून ये.

काळोखाला दोष देणं सोपं,

पण त्याला छेदणारी

एकच ठिणगी—

असते आयुष्याचं सार्थक.

आणि शेवटी—

जरा जगतोस का?

हा फक्त प्रश्न नाही,

तो तुझ्या आत्म्यातून उमटलेला

जागरणाचा अखेरचा टप्पा आहे.

तो टोला ऐक,

उजेडाला ओळख,

मनाच्या धडधडीतून

नवं साहस उगवू दे,

आणि जग—

असं जग की

जीवनही तुझ्याकडे पाहून म्हणेल—

“अरे वा… हा तर खरंच मस्त जगतोय!”

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : २२/११/२०२५ वेळ : १३:४१