कविता – शनिवार – रविवार

कविता – शनिवार – रविवार

शनिवारी अंगणात

तुळशीपाशी तेलाचा दिवा उजळतो,

काजळीचा वास आणि मनाचा विश्वास —

दोन्ही एकत्र प्रज्वलित होतात.

शनीदेवाच्या चरणी ठेवलेली काळी तीळमाळ —

दुःख शोषून घेते जणू,

आणि मन थोडं हलकं होतं...

संध्याकाळी मंदिरात घंटा वाजते,

त्या निनादात आठवते कर्माची रेघ;

पाप–पुण्याचा ताळमेळ साधत,

आत्मा शोधतो थोडं समाधान...

त्या क्षणी जाणवतं —

भक्ती म्हणजे भय नव्हे,

तर नम्रतेचा दीपक,

जो अंधारालाही अर्थ देतो!

रविवार उजाडतो —

नव्या सूर्याच्या तेजासारखा,

जणू आशीर्वादाचंच रूप घेतलेला.

सकाळी आरतीचा, तुपाच्या वातीचा,

आणि मुलांच्या हास्याचा —

घरभर सुगंध दरवळतो.

रोजच्या कामधंद्याच्या धावपळीत हरवलेलं मन,

क्षणभर थांबतं —

देवाला नव्हे, तर स्वतःलाच ओळखायला!

रविवारी देव म्हणजे प्रकाश —

जो डोळ्यांतून नाही,

तर अंतःकरणातून दिसतो;

जिथे शनीचा सावलीसारखा धडा,

आणि रविचं तेज — दोन्ही एकत्र येतात.

एक शिकवतो सहनशीलता,

दुसरा देतो उमेद;

एक थांबायला सांगतो,

दुसरा पुन्हा चालायला प्रेरित करतो!

जणू प्रत्येक शनिवार होतो परीक्षा,

आणि रविवार — त्याचं उत्तर.

एक भक्तीची साद,

तर दुसरा — तिचा प्रतिध्वनी.

दोन्ही मिळून सांगतात —

देव दगडात नाही,

तो त्या वेळात आहे,

जो आपण स्वतःसाठी थांबवतो...

त्या क्षणी सर्व प्रश्न थांबतात,

मन शांत होतं,

आणि आत्मा म्हणतो —

“शुभं भवतु!”

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : ०८/११/२०२५ वेळ : १४:२२