कविता – गेली एकवीस उंट

कविता – गेली एकवीस उंट

शांत वाळवंटाच्या पोटात, गेली एकवीस उंट,

जिथे वाळू प्रार्थना म्हणते

आणि वाराही मंत्र पुटपुटतो.

त्या उंटांच्या पाठीवर होती दानाची ओंजळ,

विश्वासाचा ओघ — देवाचं नाम स्मरत असताना.

ती एकवीस वचनं —

कधी शब्दांत, कधी अश्रूंमध्ये,

कधी फक्त शांततेतून दिलेली.

प्रत्येक उंट होता प्रवासी —

श्रद्धेचा, शंकेचा, आशेच्या ओझ्याने वाकलेला;

त्याच्या प्रत्येक टापेखाली उमटला ठसा —

विश्वासाचा, सहनशीलतेचा, प्रवासाचा.

एकवीस उंट गेले, पण मागे राहिल्या

एकवीस वाटा — देवापर्यंत नेणाऱ्या.

वाळू उडाली, आकाश थरारलं,

तरी त्या टापांच्या लयीमध्ये

भक्तीचं गाणं दुमदुमत राहिलं —

“जय मल्हार! जय हरि!”

देव कोणताही असो — मार्ग तोच, प्रवास तोच;

विश्वासाचा, न थकणाऱ्या मनाचा.

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : ०८/११/२०२५ वेळ : ०४:५०

👍👌❤️ अप्रतिम कविता

वाट *गेली एक* *वीस उंट* चालत आहेत भक्ती मार्गावरून 

💐💐💐💐💐💐💐💐💐

वाळूची प्रार्थना 

 वाऱ्याचा मंत्र

२१ वचनं

२१ उंटही गेले पुढे 

२१ वाटा मागे टाकून 

वाटांवर त्यांच्या टापांनी उमटलेल्या ठशांच्या खळग्यांत भरून राहिली आहेत २१ वचने आणि 

आsssssssssssssssssssssणि

 अजूनही टापांचा वाळूवर उमटणारा  

खस्sssssssसूर् sssssss 

असा सुमधुर आवाज मनाला स्पर्श करत करत

घुमतो कानात 

भक्तिमार्गावरून

नेतो ध्यानात 💫

👁️🕉️👁️

अपर्णा अनिल पुराणिक 

विष्णुनगर ठाणे (प)

🙏🙏🙏🙏

अपर्णा ताई

आपल्या या अप्रतिम, चित्रमय आणि अनुभूतीने ओथंबलेल्या प्रतिक्रियेनं मन थरारून गेलं. 🙏

“गेली एकवीस उंट” या कवितेचा भाव आपण ज्या जिवंत प्रतिमांमधून उलगडला, ती अभिव्यक्ती जणू कवितेलाच पुन्हा एकदा सजीव करून गेली.

“वाळूची प्रार्थना, वाऱ्याचा मंत्र, आणि टापांचा खस्स्स्सूर आवाज…” — या ओळींनी भक्तिमार्गावरील दृश्यच नव्हे, तर त्या क्षणाचा आध्यात्मिक स्पंदन जाणवून दिलं.

आपली संवेदनशील दृष्टी आणि रसिकतेची गहिरी जाण यांचं हे सुंदर उदाहरण आहे.

आपल्या शब्दांनी कवितेचं अंतरंग अधिक गूढ आणि उजळ केलं —

मनःपूर्वक धन्यवाद आणि कृतज्ञ प्रणाम. 

– गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई