कविता – येळकोट

कविता – येळकोट

झुंजूमुंजू होताना...

डोंगररांगा जाग्या होतात,

आणि दरी–खोऱ्यात दुमदुमतो स्वर —

“येळकोट… येळकोट… जय मल्हार!”

वार्‍याच्या झुळकीसोबत,

मातीचा सुगंध नाकाशी भिडतो —

तोच परिमळ…

जो भिजलेला असतो,

भावभक्तीच्या घामाने...

घोडदळांच्या टापांतून उमटतो इतिहास,

धुळीत मिसळलेल्या त्या रणधुरंधर स्मृती —

जणू प्रत्येक कणात मल्हाराची पाऊलखूण,

आणि प्रत्येक श्वासात जागी भक्ती...

गाभाऱ्यात तेलवातींची सोनेरी ज्योत,

श्रद्धेच्या नाजूक कंपनांनी झुळझुळते...

भक्त हात जोडतात,

डोळे मिटतात,

मन मात्र उघडं ठेवतात —

त्या दैवी तेजासमोर...

“येळकोट” उच्चारताच —

जिभेवर विराजतो विश्वासाचा गोडवा;

प्रत्येक अक्षरात लपलेलं असतं समाधान,

जणू मल्हाराच्या कृपेचं कुंकवाचं ठिपकं कपाळावर!

भक्त तृप्त होतात केवळ दर्शनानेच नाही,

तर त्या मातीच्या श्वासाने —

जिथे देव आणि माणूस

एकाच शेतातलं पीक होतात...

डोंगरावरून वाहणाऱ्या धारा

घुमतात त्या नामजपात —

जणू निसर्गही म्हणतो —

“येळकोट येळकोट जय मल्हार!”

या जयघोषात आहे इतिहासाची गर्जना,

अश्रू आहेत अनुभवांचे,

आणि शांती आहे आत्मबोधाची...

“येळकोट” म्हणजे केवळ घोष नव्हे —

ती आहे भक्तीची अखंड लय,

मनाच्या रणभूमीतलं विश्वासाचं कवच,

आणि जीवनाच्या थकव्यावरचा ओंजळभर गंध...

जेव्हा मन थकून जातं,

तेव्हा अंतःकरणही कुजबुजतं —

“येळकोट बापा, जय मल्हार!”

आणि त्या एका हाकेतच...

आयुष्य पुन्हा उजळून निघतं…

तेलवात पुन्हा तेजाळते,

भक्ती पुन्हा नव्याने जागते!

“येळकोट” — म्हणजे,

विश्वासाच्या भट्टीतून घडलेलं सोनं…

जे मनात मुरलं की —

जगणंही प्रसादासारखं… गोड होतं…

“जय मल्हार!” 

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : ०७/११/२०२५ वेळ : ०७:४७