कविता – मेणबत्ती — आयुष्याचा उजेड

कविता – मेणबत्ती — आयुष्याचा उजेड 

अंधाराच्या पोटात

पहिली ठिणगी जेव्हा उजळते,

तेव्हा जन्मते — मेणबत्ती!

क्षणभर थरथरणारी, 

पण निर्धाराने उभी —

जशी आशेची पहिली किरणरेषा

तिमिराला भेदत जाते तशीच!

आपल्यासारखीच ती...

शांतपणे उभी राहते,

वाऱ्याशी, काळोखाशी

आणि स्वतःच्या वितळण्याशी लढत.

ती जाणते —

उजळण्यासाठी जळावं लागतं,

प्रकाश देण्यासाठी 

स्वतःला वितळवावं लागतं

आणि वाट दाखवण्यासाठी

अंधाराशी मैत्री करावी लागते.

आयुष्यही तसंच आहे ना?

आपणही वितळतो हळूहळू —

स्वतःच्या स्वप्नांचा मेण झिजवत,

इतरांच्या आशेचे दिवे पेटवत राहतो.

प्रत्येक क्षण — एक थेंब मेण,

प्रत्येक प्रयत्न — एक ठिणगी,

आणि प्रत्येक वेदना — एक नवा उजेड.

कधी कधी वारा विझवतो ज्योत,

पण ती पुन्हा चेतते —

कारण प्रकाशाला हरणं माहीत नसतं,

त्याला फक्त झगमगून टिकायचं असतं!

जेव्हा मेणबत्ती संपते,

तेव्हा अंधार नव्याने घेरतो —

पण तिचा प्रकाश

आठवणीत दीर्घकाळ लुकलुकत राहतो.

आयुष्याचंही तेच...

शरीराचं मेण वितळून गेलं तरी

कर्माचा प्रकाश टिकून राहतो —

दुसऱ्यांच्या मार्गावर

आशेचा दीप बनून.

मेणबत्ती शिकवते —

की जळणं हे दुःख नसतं,

तेच तर अर्थ असतं —

आणि वितळणं म्हणजे हरणं नव्हे,

ती तर जगण्याची सुंदर कला असते.

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : ०१/११/२०२५. वेळ : २०:२५