कविता – सकाळ तर होऊ द्या
सकाळ तर होऊ द्या...
या दाट अंधःकाराच्या आवरणामागे,
किरणोत्सवाची सोनरी शाल
आकाशाच्या कपाळावर पसरू दे।
सकाळ तर होऊ द्या...
मनातील संशयकण
पहाटेच्या मंद झुळुकीत विरू दे,
आणि नव्या आश्वासक श्वासांमधून
हृदयाच्या प्रत्येक कुपीत प्राण उमलू दे।
सकाळ तर होऊ द्या...
स्वप्नांचे दगडी ओझे उतरू दे,
नव्या शक्यतांची पंखं उमलू दे,
थकलेल्या यात्रेकरूच्या नजरेत
पुढच्या वाटेचा तेजस्वी तारा झळकू दे।
सकाळ तर होऊ द्या...
पाखरांच्या सुरेल गाण्यांतून
मनाची वीणा झंकारू दे,
आणि झाडांच्या पानांच्या सळसळीतून
जगण्याचा नवा अर्थ उमलू दे।
सकाळ तर होऊ द्या...
मनकंदिलाची वात पुन्हा उजळू दे,
अस्तित्वाच्या सावल्या विरून जाऊ दे,
आणि प्रकाशाचा अमर संदेश
अंधाराच्या प्रत्येक कोपऱ्यात झिरपू दे।
सकाळ तर होऊ द्या...
जगणं पुन्हा फुलू दे,
कालच्या जखमा विसरून
नव्या क्षणांचा, नव्या प्रवासाचा,
नव्या विचारांचा, नव्या शक्तीचा
प्रकाशमय, अजरामर
उत्सव साजरा करू दे।
©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई
दिनांक : ०३/१०/२०२५ वेळ : ०२:५२
Post a Comment