लेख – एका क्षणाचा बेधुंद प्रवास

लेख – एका क्षणाचा बेधुंद प्रवास

क्षण — हा शब्द जरी छोटा असला तरी त्यात संपूर्ण विश्व दडलेले असते. प्रत्येक क्षणाचा एक वेगळाच नाद असतो, एक धुंद लय, जी आयुष्याच्या तालावर अलगद झंकारत राहते. काही क्षण आपल्याला विसरायला भाग पाडतात, तर काही आयुष्यभर विसरू देत नाहीत आणि हाच त्या क्षणांचा बेधुंद प्रवास — नशिल्या आठवणींनी, भावनांच्या दरवळांनी आणि स्वप्नांच्या सौंदर्याने सजलेला.

त्या एका क्षणाचं आकर्षण तरी काय असतं बरं? तो नजरेतून सरकतो, पण हृदयात ठाण मांडून बसतो. जणू एखादा सुवास — जो वाऱ्याबरोबर निघून गेला तरी मनाच्या काठावर दरवळत राहतो. तो क्षण कधी एखाद्या भेटीतून येतो, कधी एखाद्या वियोगातून उमलतो, तर कधी स्वतःच्या शांततेतून झुळूक बनून स्पर्शून जातो. जीवनाचा अर्थ सांगायचा झालाच तर तो हाच — “क्षणभंगुरातली अनंतता.”

कधी वाटतं, वेळ थांबावी; त्या एका क्षणाची ओल मनाच्या पानांवर कायमची साठून राहावी. तो पहाटेचा सुगंध असो, डोळ्यांतील उमटलेले स्मित असो किंवा अनाहत झंकारणारा हृदयाचा नाद — सगळं काही एका क्षणात मावून जातं आणि त्या क्षणाचा प्रवास सुरू होतो… आतून बाहेर, आठवणींपासून स्वप्नांपर्यंत, स्पर्शांपासून शब्दांपर्यंत.

त्या प्रवासात वेदना आहे, पण त्याच वेदनेत सौंदर्य आहे. प्रेम आहे, पण त्याच प्रेमात विरहाचं गोड गूढ लपलेलं आहे. आनंद आहे, पण त्या आनंदात क्षणभंगुरतेची थोडीशी हुरहूर आहे. हाच विरोधाभास या प्रवासाला बेधुंद करतो — जिथे शुद्ध भावना आणि निर्मळ आठवणींनी मन दंग होतं.

कधी डोळ्यांसमोर एखादं दृश्य उमटतं — समुद्राच्या लाटांवरची सायंकाळ, हातात हात घेत चाललेले दोन जीव, वा पावसाच्या थेंबांत हरपून गाणारा एक आत्मा. तो क्षण फक्त पाहिला जात नाही, तो अनुभवला जातो. त्यात आपण विरघळतो, वितळतो आणि पुन्हा स्वतःला नव्याने घडवतो. तो क्षण म्हणजे काळाच्या प्रवाहातली एक ठिपक्याची चमक — पण त्या ठिपक्यात संपूर्ण आकाश दडलेलं असतं.

क्षणांचा हा बेधुंद प्रवास म्हणजे हृदयाच्या रंध्रांमधून उमटणारी कविता आहे — शब्दांमध्ये न मांडता येणारी, पण खोलवर जाणवणारी. तो प्रवास मनाला शिकवतो —

की काही क्षण धरून ठेवता येत नाहीत, पण त्यांचं सौंदर्य आपल्या अस्तित्वात कायमचं झिरपत राहतं. 

की काही क्षण अपूर्ण असतात, पण त्यातच जीवनाची पूर्णता असते.

की काही क्षण संपतात, पण त्यांचा प्रवास कधीच थांबत नाही.

आणि म्हणूनच, प्रत्येकाला आपल्या आयुष्यात असा एक “बेधुंद क्षण” भेटतो — जो आपल्याला जगणं शिकवतो, प्रेम समजावतो आणि स्वतःच्या अंतरंगाशी गप्पा मारायला भाग पाडतो. त्या क्षणाचा प्रवास संपत नाही; तो फक्त रूप बदलतो — आठवण बनून, ओलावा बनून, प्रेरणा बनून.

त्या एका क्षणासाठीच तर आपण जगतो —

ज्या क्षणी शब्द गप्प होतात, नजरा बोलतात,

ज्या क्षणी हृदय ओलावतं आणि आत्मा शांत होतो.

तो क्षणच तर बेधुंद आहे —

आणि तोच खरा प्रवास आहे…

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक: २३/१०/२०२५ वेळ : १६:२०