लेख – आणि मी अधिकारी झाले…

माझी लेखणी साहित्य मंच, आयोजित..

📝📝📝📝📝📝📝📝📝📝📝

नवरात्रोत्सव माझी लेखणीचा...

🕉️🕉️🕉️🕉️🕉️🕉️🕉️🕉️🕉️🕉️🕉️

दिवस- सहावा....

📝📝📝📝📝📝📝📝📝📝📝

उपक्रम दि. २७ सप्टेंबर २०२५

📝📝📝📝📝📝📝📝📝📝📝

विषय - आणि मी अधिकारी झाले...

( निबंध लेखन - ५०० शब्दात )

📝📝📝📝📝📝📝📝📝📝📝📝📝

वेळ- सकाळी ७ ते रात्री ११:३० वाजेपर्यंत...

📝📝📝📝📝📝📝📝📝📝📝📝

आणि मी अधिकारी झाले…

लहानपणी आईने अंगणात चुलीजवळ बसवून सांगितलेले वाक्य अजूनही कानात घुमते – “मेहनतीला देव कधीच वंचित ठेवत नाही.” तोच मंत्र माझ्या जीवनाचा दीपस्तंभ ठरला. शाळेच्या छोट्या वर्गखोल्यांतून सुरू झालेली माझी वाटचाल हळूहळू स्वप्नांच्या आकाशाकडे झेपावली. वहीतल्या शाईच्या रेघा जणू भविष्याच्या पावलांची ओळख देत होत्या.

ज्ञानाच्या मंदिरात प्रत्येक दिवस यज्ञासमान होता. अक्षरांचा जप, सूत्रांची साधना, इतिहासाचा अभ्यास – हे सर्व प्रेरणेच्या वीणा ठरले. माझं ध्येय फक्त नोकरी मिळवणं नव्हतं; मला समाजासाठी दीपस्तंभ बनायचं होतं. “मी अधिकारी होणारच” ही ज्योत मनात प्रज्वलित झाली.

स्पर्धा परीक्षा माझ्या जीवनाचा महासंग्राम होती. दिवस-रात्र अभ्यास करताना अंगावरचा घाम पवित्र वाटायचा. रात्री उशिरा डोळे उघडे ठेवून अभ्यास करणे, अपयशाने मन उदास होणे – या सगळ्या क्षणांनी मला धैर्य शिकवलं. परीक्षेच्या हॉलमध्ये बसताना हातातली लेखणी माझ्यासाठी शस्त्र, मनातील श्रद्धा देवीसारखी शक्ती ठरली. प्रत्येक प्रश्नाचं उत्तर देताना जाणवलं – हे फक्त प्रश्नपत्रिकेशी नव्हे, नियतीशी करार आहे.

निकाल लागला आणि माझं नाव पहिल्या यादीत झळकलं. डोळ्यांत आनंदाश्रू, हृदयात समाधान, आईवडिलांचा त्याग आणि शिक्षकांचा आशीर्वाद – त्या क्षणात माझं स्वप्न वास्तवात आलं. गावभर माझ्या नावाचा गजर झाला आणि मला उमगलं – हे यश फक्त माझं नाही, तर संपूर्ण समाजाचं आहे.

त्या क्षणानंतर प्रत्येक दिवस नव्या जबाबदारीने उजळला. पूर्वी पुस्तकांत पाहिलेली आदर्श व्यक्तिमत्त्वं प्रत्यक्ष मार्गदर्शक ठरली. अधिकाऱ्याचा पोशाख परिधान करताना अंगावर केवळ वर्दी नव्हती; जनतेचा विश्वास आणि अपेक्षांचं कवचही होतं. हसतमुखाने लोकांना भेटणं, त्यांच्या अडचणी ऐकणं, योग्य निर्णय घेणं – यामुळे पदाला खरी प्रतिष्ठा मिळाली.

अधिकारी होणं म्हणजे उंच खुर्चीवर बसणं नव्हे; ती खुर्ची जनतेच्या दुःखदैन्याचं शमन करण्याचं आसन आहे. एका शेतकऱ्याच्या कपाळावरील आठी नाहीशी झाली, विधवेच्या डोळ्यात आशेचा किरण फुलला, गावच्या गीता नावाच्या मुलीला शिष्यवृत्ती मिळाली. तेव्हा जाणवलं की देवाने करुणेची लेखणी माझ्या हाती ठेवली आहे.

आज अनेक मुली म्हणतात, “आम्हालाही तुझ्यासारखं अधिकारी व्हायचं आहे.” त्यावेळी मला उमगतं की माझा प्रवास फक्त वैयक्तिक नाही, तर समाजासाठी प्रेरणादायी आहे. एका मुलगी हात जोडून म्हणाली, “आम्हीही शिकू, तुमच्यासारखं अधिकारी होऊ.” त्या क्षणी माझं हृदय भरून आलं.

मी अधिकारी झाले आहे, पण रोज स्वतःला सांगते – “हे पद मुकुट नाही, तर जबाबदारी आहे. ही जबाबदारी सेवाभावाने, प्रामाणिकपणे आणि नि:स्वार्थपणे पार पाडायची आहे.”

आणि म्हणूनच, मी अभिमानाने म्हणू शकते – “खरं अधिकारीपद खुर्चीने मिळत नाही; ते मिळतं प्रामाणिक कर्तव्याने, जनतेच्या मनात निर्माण झालेल्या विश्वासाने आणि सेवा भावनेने.”

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई
दिनांक : २७/०९/२०२५ वेळ : ०९:४५