कविता – दिवस अंधारात कोंडला की...

कविता – दिवस अंधारात कोंडला की...

दिवस अंधारात कोंडला की...,

लाजलेले सूर्याचे किरणही,

माझ्या मनात –

लपलेली एक एक आशा... 

हळू हळू उजळत आहे,

सावल्यांमधून हिरव्या किरणांची नजर पसरते,

पावसाचे थेंब पानांवर डोलत, लहान जलकण उडतात –

अन् थेंबांच्या लयीत... 

कविता जन्म घेतात.

शेताच्या वाऱ्यासवे... 

मातीचा गंध दरवळतो,

ओल्या मातीचे कण कानाशी गातात...

पानांची सळसळ आणि पक्ष्यांचा मंद सूर

माझ्या मनाशी बोलतात,

वाडीच्या मागच्या कुशीत... 

साचलेल्या पाण्यात

आठवणींचे दागिने जणू चमकतात,

थेंब-थेंब वाऱ्यात विरघळून, स्वरांची लय बनतात.

मावळतीच्या रंगात रंगलेले गवत पाहून,

दूरच्या विहिरीत... सूरांच्या थेंबांशी खेळत –

माझ्या मनातील गूढ कुजबुज जिवंत होते,

गहन सावल्यांच्या कवेत...

हळू हळू उजळणारा अंतःकरणाचा प्रकाश –

सर्व सावल्यांना शोधतो,

जणू अंतरंगातील प्रत्येक कोपऱ्यात... 

दिव्यांची माळ सजवतो.

आजींच्या गोष्टींतले शब्द...

दादाच्या हसण्याचा आवाज...

सगळं मिसळून –

माझ्या मनात कविता जन्माला येतात,

आईच्या कुशीसारख्या उबदार, मऊ आणि मधुर,

जणू... अंधारातील दिवसाची प्रार्थना.

कधी मातीच्या गंधात हरवून,

कधी विहिरीच्या पाण्यात झळकून –

मी उभा आहे... हळूवार आणि शांत.

अंधारातल्या प्रकाशाने

सगळं गूढ उलगडत आहे,

जणू अंतरंगातील दिव्यांच्या थेंबांनी

सावल्या विरघळून गेल्या,

आणि गूढ दिवस उजेडात मिसळत...

जणू प्रत्येक सावलीत –

आशेचा प्रकाश पसरतोय. 

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : २५/०८/२०२५ वेळ : १०:२६