कविता – ही वाट स्वर्गाकडे जाते

कविता – ही वाट स्वर्गाकडे जाते

प्रस्तावना:

“मित्रांनो, आपण सगळे स्वर्गाचा शोध घेतो… पण खरं तर स्वर्ग आकाशात नाही, तो आपल्या वागण्यात, माणुसकीत दडलेला आहे. हाच संदेश देणारी माझी कविता ‘ही वाट स्वर्गाकडे जाते’ सादर करतो.”

“ही वाट

जणू विणकराची वीण—

तंतु तंतु जोडत

मनुष्याच्या मनाला

एकरूप करणारी.”

“ही वाट

जणू पक्ष्यांचा थवा—

सामूहिकतेने उडत

एकमेकांना दिशा दाखवणारी.”

“ही वाट

जणू मातीतली अंकुरे—

अंधार फोडून वर येणारी,

आशेचा हिरवा श्वास देणारी.”

“या वाटेवर

लोभाचा काटा झटकून,

अहंकाराची भिंत पाडून,

माणुसकीचा पूल बांधला जातो.”

“इथे

भुकेल्याला अन्न मिळते,

थकलेल्या जीवाला आधार मिळतो,

रडणाऱ्या डोळ्यांना हात मिळतो…”

“…आणि तेव्हाच

स्वर्गाचे दरवाजे उघडतात.”

“खरा स्वर्ग

कुठे आकाशात नसतो;

तो तर या वाटेवरच असतो—

प्रेमाच्या प्रत्येक पावलात,

माणुसकीच्या प्रत्येक मनात,

करुणेच्या प्रत्येक स्पर्शात.”

 

“होय,

ही वाट स्वर्गाकडे जाते…

हीच वाट स्वर्ग घडवते…

हीच वाट स्वर्ग उलगडते!”

“मित्रांनो, स्वर्ग दूर नाही… तो आपल्या छोट्या कृतींमध्ये, प्रेमळ शब्दांत, नि:स्वार्थ भावनेतच दडलेला आहे. चला तर मग, आपण सर्वजण हीच वाट चालूया!”

 

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : २५/०८/२०२५ वेळ : ०८:०१