कविता — शब्द शून्य सोबती

कविता — शब्द शून्य सोबती

कधी वाटतं —

ज्याच्यासोबत काळ थांबावा,

त्याचं अस्तित्वच

क्षणार्धात विरून जातं...

ज्यांनी मनाला,

सावलीसारखी साथ दिली,

तेच एक दिवस

श्वासातून हरवून जातात...

प्रेम, शब्द, स्पर्श,

क्षणांचे कोवळे स्पंदन—

सगळं सामावून घेणारं

एक हसू — तेच शेवटचं ठरतं...

ज्यांना आपण देवदूत समजतो,

ते खरंच कधीतरी 

काही कळण्याआधीच 

देवांप्रमाणेच

अलिप्त होऊन निघून जातात...

त्यांची आठवण

आठवणीतच राहते,

शब्दांच्या पलिकडची,

स्पर्शालाही न सापडणारी...

आणि मग उरतो तो —

एक धूसर चेहरा,

त्यांच्या हास्याचं प्रतिबिंब,

मनाच्या आडवळणावर उसवलेलं...

"दुरावा" ही

कधीकधी शेवटची भेट असते,

आणि "आठवण" —

एकटेपणाच्या वाटचालीतील 

शब्द शून्य सोबती...

@गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई

दिनांक : ०४/०८/२०२५ वेळ : ०८;०१