कविता – वीण दोघांतली ही तुटेना…
अदृश्य वीण…
क्षणाक्षणाला
हृदयाच्या धडधडीत वाजणारी,
नजरेआड असूनही
श्वासात मिसळलेली,
ओठांवर विरलेली…
स्पर्श न होता
त्वचेलाही जाणवणारी —
तू नसतानाही,
सगळीकडे…
असलेली!
तुझ्या नजरेचं मौन
माझ्या काळजाशी कुजबुजतं,
हळुवार नजर
स्पर्शालाही हरवून टाकते —
ती ऊब अलगद पाझरते
माझ्या कुशीत,
जणू आठवणींचा गंध
चंद्रप्रकाशात विरघळतो
आणि हृदयाच्या ओंजळीत
शांतपणे...
सांडून राहतो!
तुझं नाव घेताना…
ओठ थरथरतात,
हात हवेत जपून लिहू लागतात
ते नाजूक अक्षर…
जे फक्त आपल्यालाच उमजणारं —
कारण प्रेमाची भाषा
शब्दांत नसते,
ती डोळ्यांतून बोलते,
श्वासांतून…
सांगते!
प्रत्येक संध्याकाळ
तुझ्या आठवणींच्या पदराने
माझी सावली
हळूवार लपेटते,
आणि मी हरवून जातो
त्या पहिल्याच क्षणात —
जेव्हा तुझं हसू
माझ्या नशिबावर
वाऱ्याच्या लाटेसारखं
अलगद…
उतरलं होतं…
हृदयात पाझरतोय
एक अंतःस्पर्श —
अलवार… खोलवर…
तू दूर गेल्यावरही
अजून घट्ट होत चाललेला…
किती विलक्षण आहे ना —
ही वीण?
ती तुटत नाही,
जुळवावी लागत नाही…
कारण ती
केवळ प्रेमाची नाही —
ती तर
आत्म्यांची झालीय…
...आणि म्हणूनच —
वीण दोघांतली ही तुटेना…
*©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई
दिनांक : ०३/०८/२०२५ वेळ : ०५:३१
Post a Comment