कविता – माझा देव मोठा झाला

कविता – माझा देव मोठा झाला

कधी काळी

ओंजळीतील लहानशी मूर्ती होता माझा ईश्वर…

माझ्या डोळ्यांच्या तेजात,

आईच्या ओव्यांच्या मधुर सुरांत,

आरशातल्या निरागस हास्यात—

हाच माझा संपूर्ण ईश्वरी संसार होता.

पहिल्या पावसाच्या थेंबात,

पहिल्या गोड गाण्यात,

पहिल्या शिकलेल्या प्रार्थनेत—

तो मावळतीच्या सूर्याइतकाच राजस,

तर कधी चंद्रकोरीसारखा कोवळा भासायचा.

पण…

जसा मी वाढत गेलो,

तशी त्याची रूपं विस्तारत गेली—

आईच्या आशिर्वादात,

वडिलांच्या कष्टाच्या घामात,

भुकेल्याच्या घासात,

अनाथाच्या ओल्या डोळ्यांत,

रस्त्याच्या कडेला झोपलेल्या मुलाच्या स्वप्नांत…

तो वाहत गेला—

घराच्या देव्हाऱ्यापलीकडे,

माझ्या अंतःकरणाच्या नभांगणापलीकडे.

एक दिवस उमगलं —

देव म्हणजे फक्त मातीची मूर्ती नाही,

किंवा दगडातील कोरीव आकार नाही…

तो म्हणजे

करुणेचा थेंब,

दयाळूपणाचा श्वास,

आणि निःस्वार्थ प्रेमाचा अथांग सागर —

ज्यात प्रत्येक मन,

वेदनांच्या सावल्या, आनंदाचे रंग

अलवार एकरूप होतात.

आज माझा सखा

कोणत्याही एका स्थळी कैद नाही—

तो विसावतो,

प्रत्येक जीवाच्या अंतरंगात,

प्रत्येक श्वासात अन् 

नजरेच्या नि:शब्द स्पर्शातही.

एकेकाळी तो

फक्त माझा होता,

माझ्या छोट्याशा जगातला,

माझ्या मनापुरता खूप मोठा होता.

पण आता—

तो सीमांच्या पलीकडे वाहतोय,

पर्वतांच्या उंचीवर चढतोय,

क्षितिजाला स्पर्श करत,

सुवर्णकिरणांनी उजळत,

समुद्रांच्या गाभ्यापर्यंत उतरतोय,

लाटांच्या गाजेसह, गूढ शांततेत,

स्वप्नांच्या लहरींवर हळुवार तरंगत,

जिथे मन विरघळतं,

आणि उरतं फक्त त्याचंच अस्तित्व…

माझ्या अंतरंगासह

संपूर्ण विश्वाच्या हृदयात धडधडणारं.

साक्षात् माझा सखा आता

फक्त मोठा नाही—

तो तर

अपरिमित, अनंत,

आकाशाएवढा मुक्त,

आणि खोल समुद्रासारखा शांत आहे…

कारण मी

आता त्याला शोधणं थांबवलंय,

आणि अनुभवणं सुरू केलंय.

मनाला

सीमा नसलेलं आकाश दिलंय.

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : १४/०८/२०२५ वेळ : १०:४४