कविता - हिशेब

कविता — हिशेब

प्रस्तावना

कधी वाटतं…

आपण आयुष्यभर फक्त देतच आलो...

वेळ, प्रेम, क्षमा, समर्पण —

आणि शेवटी उरलं काय?

एक वही…

रिकामी की ओझ्याने भरलेली?

हाच ताळेबंद मांडणारी —

"हिशेब".

हिशेब

मोजता मोजता संपली जीवनगणती...

कधी प्रेमाच्या धाग्यांत गुंतलो,

कधी ऋणांच्या जाळ्यात अडकत गेलो.

जगणं झालं होतं एक वाणिज्य —

भावनांचं, नात्यांचं, स्वप्नांचं...

आणि मी?

सदैव देणं देणारा —

अर्पण करणारा,

न थकता, न थांबता...

मी उभा राहिलो दुःखांच्या उंबऱ्यावर,

चकार शब्द न उच्चारता,

अनंत अपूर्णतांना समजून घेतलं.

ज्या मार्गाने प्रवास केला,

त्याच मार्गावर ओझंही वाहिलं...

मृत्यू तू दारात येण्याआधी,

मला फेडायचं होतं सारं कर्ज —

आणि हातात रिकामी वही घेऊन,

तुला शांतपणे विचारायचं होतं —

"सर्व हिशेब फिटले का?"

कारण,

मोकळं मरायचं होतं मला —

निर्लेप, नि:स्पृह, नि:शब्द...

पण जाता जाता

एक शेवटचा प्रश्न अजूनही छळतोय —

"माझ्या जगण्याची

खरंच किती होती किंमत?"

पण आता,

हिशेब मांडले गेले आहेत.

सारे श्वास तटस्थपणे शांत झालेत.

मनाच्या वहीत शेवटी लिहिलं आहे —

"शांतताच उरली शेवटी — बाकी काही नाही."

कधी कधी…

हिशेब फेडण्यासाठी पैशांची गरज नसते...

फक्त मन मोकळं असणं पुरेसं असतं.

...आणि शेवटी उरतं एकच उत्तर —

"शांती."

© गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : १९/०७/२०२५ वेळ : ०७:२०