कविता - पालखी

कविता - पालखी

पालखीचे भोई बदलले

कधी वारकरी, कधी संत,

कधी साधक, कधी पंथ;

पायाशी वाळूचे झरे,

तरी माथ्यावर तोच निळा चंद्र!

अश्रूंनी धुतलेले टाळ-मृदंग,

ओठांतून झरणारे श्रद्धेचे स्वर,

पदन्यासांनी गुंफली जाणारी

एक अंतर्नादित भावयात्रा…

भोई आले, गेले,

पुन्हा येतील, पुन्हा जातील,

पण पालखी?

ती तर काळाच्या कड्यांवरून

सावकाश उतरते —

अनुभवांच्या पायवाटांनी

निघते अंतःकरणाच्या यात्रेला!

हातातले काही तांदळाचे दाणे,

पडतात वारीच्या रस्त्यावर,

मायेच्या ओंजळीने धरलेली ती छाया...

आणि मग उमगते —

पालखी म्हणजे

केवळ चांदीचा घोडा नव्हे,

ती म्हणजे समर्पणाची चालती स्फूर्ती!

भोई बदलले, झेंडे बदलले,

जरी माणसं थकली, वयोमान गाठलं,

तरी त्या टाळसुरांनी

आजही आकाश निनादते —

"ज्ञानोबा माऊली तुकाराम!"

ह्या गजरात पुन्हा पुन्हा

शब्दांहून पवित्र होतं मौन!

पालखी...

ती आजही चालते —

मनातून मनात, काळातून काळात,

न संपणाऱ्या

आपुलकीच्या वाटेवर,

जिथं भक्तीचं सोनं उगम पावलंय

आणि माणुसकीचं देऊळ उभारलंय...

जग थांबेल, पाऊलही थांबेल,

पण ही वारी आणि ही पालखी...

ती अनंतकाळ चालतच राहील —

हृदयाच्या पायवाटांवर,

श्रद्धेच्या सुगंधित वाऱ्यावर,

अविरत, अविचल, अव्याहत...

पावन... आणि अजरामर!

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : ०६/०७/२०२५ वेळ : १६:०२