कविता - नात्यांची वीण

कविता - नात्यांची वीण

प्रस्तावना: “नातं”… एक शब्द… पण त्यात किती भावना, किती ऋतू, किती गंध असतो ना…?

कधी नकळत जुळलेलं, कधी जपून ठेवलेलं, आणि कधी हरवलेलं… पण खरं म्हणजे — नातं ‘मिळवणं’ नाही, तर ‘जपणं’ हेच खरं कसब असतं…

मिळवणं कठीण नसतं —

हसणं, बोलणं क्षणभर जुळलं की

ओळख होते…

आणि ओळखीतून उमलतात

मैत्री, प्रेम, आपुलकीचे धागे…

पण कठीण असतं —

त्या क्षणांना मनात जपणं,

शब्दांआड दडलेली भावना

उमजून घेत नात्यांना जिवंत ठेवणं…

संबंधांमध्ये येणाऱ्या ऋतूंना

संवेदनांनी समजून घ्यावं लागतं —

हिवाळ्यासारखी शांतता गोठवते,

उन्हासारखा आत्माभिमान चटके देतो,

आणि पावसाच्या थेंबांसारखा

मनात साठतो हलकासा रुसवा…

नातं असतं फुलासारखं —

प्रेमाच्या पाण्यात रोज भिजलं,

तर ते ताजं राहतं…

नाहीतर मौनाच्या सावलीत

हळूहळू सुकतं, गळून जातं…

विश्वासाच्या धाग्यांनी विणलेली नाती

नाजूक असतात – पण आतून प्रबळ,

त्यांना हवी असते —

सहवासाची ऊब

आणि समर्पणाचं नितळ पाणी…

क्षणभराचा राग,

अहंकाराचं क्षणिक वादळ,

अपेक्षांची हळवी जखम —

हे सगळं सहन करत

मनाच्या अंतरंगात

विश्वासाची कुलूपं लावून

हे नातं जपावं लागतं…

जसंच्या तसं नाही —

तर हळुवारपणे, नाजूकपणे,

ओझं वाटू न देता…

आधारभूत होईपर्यंत!

"मिळणं" हे नशिबाचं असतं,

पण "जपणं" ही कला आहे —

आणि तीच खरी

नात्यांची परीक्षा…

कारण…

संबंध सांभाळणं म्हणजे

देवघरात रोज तेवणारा एक दीप —

ज्याच्या मंद प्रकाशात

आपलं जगणं उजळतं…

जे बंध मनापासून जपले जातात,

तेच वाढत जातात —

जणू भावविश्वातल्या मण्यांची माळ,

जी मनमंदिरात

शांततेने समाधानाने नांदते…

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : ०२/०७/२०२५ वेळ : ०४:५०