कविता - बाप नावाचं जहाज

कविता - बाप नावाचं जहाज

बाप नावाचं जहाज

आज बंदर सोडतंय...

मूक आहे शहर,

पण डोळ्यांत एक समुद्र दाटलाय.

तुटणं हे साखळीचं नसतं,

ते असतं —

मनाच्या खांद्यावर विसावलेल्या

विश्वासाच्या भाराचं हलकं होणं.

बाप...

जो किनाऱ्यावर उभा राहून

लाटांशी झुंज देत होता,

स्वतः चिंब होत असताना

आपल्याला मात्र सुकं ठेवत होता...

त्याच्या हातांतील चर्र झालेल्या दोऱ्यांनी

आपली पतंग आकाशात झेपावली,

पण त्याचं बोट

कधीच गगनाला भिडू शकलं नाही.

आज हे जहाज सुटलंय,

शांतपणे, निःशब्दपणे...

पण प्रत्येक लाट

त्याच्या आठवणी जपते आहे.

ते स्मित,

ते डोळ्यांत दडलेलं सामर्थ्य —

सगळं काही

काठावर विसावलेलं आहे.

आता हे जहाज

नव्या क्षितिजाच्या शोधात

सागरात निघालंय,

आपल्यासाठी किनाऱ्यावर

पावलांचा ठसा उमटवून...

...बाप नावाचं जहाज

आज शब्दांशिवाय, 

अश्रूंमधून निरोप घेतंय खरं  —

पण त्या आभाळाच्या उंबरठ्यावरून

आपल्यासोबत सतत संवाद साधण्यासाठी...

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : २६/०६/२०२५ वेळ : ०८:३७