कविता - कळत्या न कळत्या वयात

कविता - कळत्या न कळत्या वयात

 

कळत्या न कळत्या वयात, 

भावनांचा एक नाजूक झुला 

मनाच्या दाराशी हलकेच हेलकावतो... 

त्या झुल्यावर बसून 

मी स्वप्नांचं गाणं हळूच गुणगुणतो... 

हातात हात घेत, 

शब्द अर्थाचं ओझं न घेता 

फक्त भावना – नजरेतून वाहत जातात...

 

आईच्या कुशीतली ऊब 

कधी धपाट्याचा धसका घेते, 

तर कधी एक अलवार मिठी 

सारे रुसवे सहज विसरून जाते... 

का सांगावं हे मन, 

आणि कसे विसरावे ते क्षण?

 

कळत्या न कळत्या वयात 

पाऊस साठवतो मी कागदी होडीत, 

त्याला सांगतो – "सोडून जाऊ नकोस!" 

आणि पायजम्याच्या खिश्यात 

मी छोटंसं विश्व अलगद मिरवतो...

 

शाळेच्या वर्गाच्या 

खिडकीबाहेर पाहताना 

मी भविष्य शोधतो – 

मासळ्यांसारखं सतत हलणारं, 

धुक्यांत लपलेलं, 

तरीही थेट डोळ्यात उतरलेलं...

 

अचानक एक क्षण येतो – 

गुलाबी स्वप्नांच्या फटीतून 

काळसर वास्तव डोकावतं, 

शब्द कळण्याआधीच अर्थ स्पर्शतो... 

आपुलकीच्या मिठीत 

कधी कटुता मिसळते, 

आणि गोडव्याच्या गाण्यात 

दुराव्याची काजळी चिटकते...

 

तेव्हाच कळतं – 

कळतं, पण उशिरा... 

किती सहज आपलं ‘बालपण’ 

कुणीतरी मागे टाकून जातं... 

आपणच कधी मोठे होतो, 

हसून दुःख लपवतो, 

आणि स्वप्नांना प्रश्नांची किनार लावतो...

 

कळत्या न कळत्या वयात 

कोणीतरी नजरेतून सांगून जातं – 

"संवेदना ठेव हृदयात, 

कारण तिथूनच माणूस जन्मतो..."

 

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : ०३/०६/२०२५ वेळ : ०४:५०