कविता - शुभमुहूर्त

कविता - शुभमुहूर्त

ना कुंडली, ना ताऱ्यांची मांडणी,

ना ग्रहांची संमती,

फक्त धडधडणार्‍या श्वासांसोबत

बिनधास्त

येतोस तू जगात —

आणि देतोस एक आर्त साद —

"मी आलो!"

तेव्हाच सुरू होतो

शुभमुहूर्तांचा शोध…

पहिलं अन्न कधी खावं,

पहिला शब्द काय बोलावा,

पहिलं पाऊल कधी टाकावं,

शाळा, नोकरी, घर, संसार, विवाह,

सगळं जणू

तारखा पाहूनच घडावं,

म्हणून सुरू होतो

माणूसपणाचा पहिला तडजोडीचा धडा…

खरंतर —

क्षण कुणाची वाट बघतो?

दिवा पेटवायचा तर मुहूर्त,

दार उघडायचं तर मुहूर्त,

हसण्याचा, रडण्याचा —

इतकंच काय, कधी कधी

मौनाचाही शुभमुहूर्त येतो!

पण...

मृत्यू मात्र

कधीच विचारत नाही —

ना तो पत्र पाठवतो,

ना वेळ पाहतो,

ना पद विचारतो, ना पात्रता —

तो फक्त थांबवतो श्वास…

काहीही न सांगता —

मागे ठेवतो शेवटच्या क्षणी

एक खोल उसासा...

आणि...

"आता तर जगायचं होतं…"

असं न जगलेलं स्वप्नच...

शिकतो का आपण?

की अजूनही आपणच अडकतोय...

एका शुभमुहूर्ताच्या

भ्रामक कल्पनेत?

भविष्यासाठी शोधतो शुभ क्षण,

पण वर्तमान असतो निसटलेला…

जगणं —

तोच खरा

सर्वोत्तम शुभमुहूर्त आहे...

हे उमगतं तेव्हा मात्र —

घड्याळच थांबलेलं असतं.

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : ०२/०६/२०२५ वेळ : ०३:५१