कविता - महाराष्ट्रात... फक्त मराठी!

कविता - महाराष्ट्रात... फक्त मराठी! 

ह्या मातीत अजूनही सुगंध दरवळतो —

मराठी शब्दांच्या मऊशार फुलांचा...

पावलोपावली रुजलेली बोली,

जिच्या तालावर नाचते

महाराष्ट्राची संस्कृती...

कोकिळा गाते इथे कविता,

सह्याद्रीच्या कुशीत घुमते गर्जना,

आई शिकवते बाराखडी —

"अ" वरून अभिमान, "ज्ञ" वरून ज्ञान,

आणि हृदयात फुलते

शब्दांची पालवी...

ही केवळ भाषा नाही —

ही आहे शिवरायांच्या शौर्याची भाषा!

भूषणांच्या बखरी, संतांचे अभंग,

देवपुजेची मंत्रवाणी,

आणि क्रांतीचा हुंकार...

सगळं साठलेलं आहे,

या मराठीच्या श्वासात!

मराठी ही नाही फक्त संवादाची सोय —

ती आहे...

ओळख, आत्मा, संस्कार,

आणि माणूसपणाची भाष्यवाणी!

पाण्यासारखी नितळ,

आणि वज्रासारखी भेदक —

जर मनात आहे तिचं स्थान,

तर ओठांवर हवी तिची ओळख!

म्हणूनच सांगतो —

इथे परके नको,

पण प्रेमाने येणाऱ्यांसाठी

उघडी आहेत महाराष्ट्राची दारं...

फक्त एकच अट —

महाराष्ट्रात... फक्त मराठीतच बोला!

कार्यालय असो, की चौक,

शाळा असो, की मंदिर,

व्यवहार असो, की प्रेम —

इथे भाषा एकच...

माझी, आपली, आपुलकीची — मराठी!

कारण महाराष्ट्र

ही केवळ भूमी नाही...

ती आहे हृदय —

आणि त्या हृदयाच्या प्रत्येक स्पंदनावर

आरूढ आहे...

फक्त मराठी!

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : २८/०६/२०२५ वेळ : १७:५५