कविता - शांततेच्या छायेत

कविता - शांततेच्या छायेत

नाही उरली आता घाई,

ना कसलीच धावपळ...

फुलांची कळी न उमलताच कळते –

गंध टिकतो, रंग विरतो.

शब्दांपलीकडचं काहीतरी 

मनात संथ उगवतं –

जणू दवबिंदूंच्या निःशब्द वलयात

आभाळ हलकेच उतरून येतं.

राग रुसवे, अपेक्षांचे हिशेब

सगळे थांबलेत आता –

माफ करणंही सहज झालंय,

आणि विसरणंही!

स्मृतींच्या माळा सैलावल्या,

नि साखळ्या आपोआप गळून पडल्या.

नात्यांचा भार हलका झाला –

जेव्हा मी केवळ 'एक' आहे,

हे अंतरंगात उमटलं.

घरातली ओळखीची भिंतही

आता नव्या प्रतिमांनी सजते,

आणि जुन्या सवयी

क्षणांच्या धूसर पडद्याआड हरवतात.

मी उभा आहे

मधल्या वळणावर –

ना पारंपरिक, ना आधुनिक –

फक्त… 

सावलीच्या निःशब्द सान्निध्यात स्थिरावलेला.

काही निसटलेलं नाही

आणि मिळवलेलंही नाही –

हे जे आहे,

तेच तर संपूर्ण आहे!

शब्द थांबतात,

आठवणी विरतात,

आणि उरतो केवळ

स्वतःच्या अस्तित्वाचा 

नितळ शांत प्रकाश.

ना वाट पाहायची,

ना मागे वळायचं –

या तटस्थ निवांततेत

स्वतःला संपूर्णत्वानं सामावून घ्यायचं –

जणू संध्याकाळच्या समुद्रात

आपलीच सावली हात धरते...

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : ०१/०६/२०२५ वेळ : १०:४४