कविता - मौनाच्या वेलीवरून

कविता - मौनाच्या वेलीवरून

वेदनांच्या जंगलात

उतरावं लागतं—

निःशब्द,

जिथे कोणताही दीप तेवत नाही,

कारण प्रत्येक प्रकाश

अंतर्मनातल्या नव्या अंधाराचं दार उघडतो.

प्रार्थना देखील थकते

ओलाव्याचा भार सहन करताना—

शब्दांच्या पलीकडचं काही

ओठांवर दाटतं,

आणि डोळेच होतात

एक देव्हारा,

जिथे अश्रूंमध्येही

श्रद्धेची ज्योत फडफडते.

काय करावं या वेदनांचं?

जपून ठेवावं का त्यांना

हृदयाच्या गाभाऱ्यात,

जिथे देव नसतो?

की ठेवावं त्यांना

कवितेच्या ओंजळीत,

जिथे शब्द नाहीत,

फक्त स्पंदनं असतात—

अनुभवांचे न बोललेलं बोल,

जे विसर्जन करतात

अश्रूंच्या लाटांवर

स्वत्वाची सावली?

कारण काही वेदना

सांत्वनासाठी नसतातच—

त्या असतात

आपल्या स्वतःच्या नकळत

आपल्याला घडवत जाणाऱ्या

एक एकाकी यात्रा...

जिच्या प्रत्येक पावलात

स्वतःचाच एक नवा अर्थ

उलगडत जातो,

मौनाच्या वेलीवरून

मनाच्या डोहात उतरताना...

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : ०६/०५/२०२५ वेळ : ०२:५६