कविता - गुणांचा गंध

कविता - गुणांचा गंध

महालातही अश्रू वाहतात

आणि झोपडीतही

हसरे स्वप्न उगम पावतात,

नशिबाची उष्ण सावली

श्वासांत उतरली,

की अंधारही झगमगतो

एका मिणमिणत्या दिव्यासारखा...

फुलाला रंग असतो,

मात्र ओळख होते

त्याच्या सुवासाने —

तसंच माणूसही मोठा वाटतो

त्याच्या नावाने नाही,

तर त्याच्या कृतीतून उमटलेल्या

गुणांच्या गंधाने...

पाठीमागे कुजबुजणारे असतातच,

सावल्यांसारखे —

पण त्यांचं अस्तित्व

फक्त प्रकाशातूनच जाणवतं

सावली कधीच उजेडाशी 

सामना करू शकत नाही...

शांत राहणं म्हणजे

कधी कधी आकाशासारखं असतं —

सगळं पचवतं,

सगळ्याला सामोरं जातं

तरीही नि:शब्द असतं...

आणि म्हणूनच

माझ्या साधेपणाचं तेज

थेट भिंती पार करतं,

माझ्या झोपडीतील हसू

राजवाड्याला हरवून टाकतं...

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : ०५/०५/२०२५ वेळ : ०४:४५