कविता - आई — जीवनाची गूढ ऊर्जा
आई म्हणजे केवळ एक नातं नव्हे,
तर ती धरणीवर उतरलेली सजीव प्रार्थना —
आकाशाच्या रेशमी छायेत लपलेली मृदू सावली,
चांदण्याच्या धुंदीत हरवलेली साक्षात माया।
तिच्या मिठीत आहे आकाशाची शांती,
तिच्या कुशीत जणू सूर्यासारखा नवा दिवस उगवतो।
ती आहे मनाच्या खोल गर्भात उमललेली फुलबाग,
जिचा दरवळ दरक्षणी भरतो आयुष्य गंधांनी।
आई म्हणजे सुवासाने भरलेल्या स्वप्नांची सुंदर वेणी,
दुःखांच्या धगांतही शीतलतेचा ओलावा।
ती रात्रभर जागणारा दिव्य दीपस्तंभ —
जिचा उजेड भविष्याच्या वाटा प्रकाशमान करतो,
अंधारातही न डगमगता।
आई म्हणजे देवाच्या हस्ताक्षरांतून उतरलेली कविता,
जिच्या प्रत्येक ओळींतून झरतो निर्मळ प्रेमाचा झरा।
ती मंदिर नसली, तरी तिचं आचरणच वंदनास पात्र —
तिच्या पावलांनी घर होतं तीर्थक्षेत्र।
आई म्हणजे आश्वासक आकाश —
कधी मंद, कधी गर्जनशील, पण नेहमी सजीव आणि सांत्वनदायक।
तिच्या एका हाकेत थांबतो काळ,
तिच्या स्पर्शाने विरघळतो दु:खाचा थरथरता हिमगाळ।
ती नसेल...
तरी तिचा स्पर्श माझ्या मनगटात धडधडतो,
तिचा आवाज माझ्या अंतःकरणात सूर होऊन गूंजतो।
ती जणू निवृत्त झाली आहे देहातून —
पण आता तीच माझ्या प्रत्येक श्वासात गूढ अनंततेची उर्जा आहे!
©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई
दिनांक : ११/०५/२०२५ वेळ : ०७:०२
Post a Comment