कविता - हेच तर हवं होतं!

कविता - हेच तर हवं होतं! 

कधी कधी जीवन थांबतं,

निरुत्तर प्रश्नांसमोर निःशब्द उभं राहतं...

"हे असंच का?" या विचारांच्या गाठी पडतात,

आणि मन उदास दारापाशी टेकून राहतं.

क्षणोक्षणी

धूसर होत जातं भविष्याचं चित्र,

आशेच्या रंगांची उधळण नाही,

फक्त काळपट ओल्या भिंतीवर

पडलेली एक धूसर सावली.

कधी वाटतं…

मी एकटाच…

माझ्याशिवाय कोणीच नाही या वाटेवर…

हे चाललेलं आयुष्य म्हणजे

उघड्या पायांनी चाललेली चिखलवाट आहे का?

तेव्हा

एक शांत, अंतर्मुख आवाज

अंतरात्म्यातून उमटतो—

"थांब... 

 काहीच संपलेलं नाही..."

जे गेलं,

ते खरं तर गमावलेलं नव्हतंच.

ते एक पान होतं—

पुस्तक उलटवायचं संकेत देणारं...

देवाचं लेखन

हे संथ पावसासारखं—

तुझ्या नकळत ओलावून टाकणारं,

स्मरणांमधून पुन्हा आकार घेणारं.

ते स्पष्ट नसतं—

पण अंतरात्म्यात हलकेच स्पंदत राहतं.

म्हणून

सोडून दे त्या "का मीच?" च्या चक्रव्यूहाला.

ज्याचं उत्तर तू मागतो आहेस,

ते तो

तुझ्यासाठी प्रेमानं जपून ठेवतो—

अशा क्षणासाठी

जेव्हा तू पुरेसा शांत झालेला असशील

आणि तो तुला सांगेल—

"हेच मी तुझ्यासाठी लिहिलं होतं…

ते हरवलेलं नव्हतं,

ते प्रेमाने जपलेलं होतं."

आणि

त्या क्षणी

तू फक्त अश्रूंमधून हसशील

आणि म्हणशील—

"हेच तर हवं होतं!"

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : १०/०५/२०२५ वेळ : १०:१७