कविता - संघर्ष आणि सामर्थ्य
गावातील महिला,
सोसतात ओझे,
तरीही चेहरा हसराच,
रंगवतात जीवनाची वाट,
सूर्योदयासारखी झळाळती!
शेतातून परतताना,
त्या आणतात डोईवर प्रेमाचे भारे,
सहजपणे सामावतात मायेचा गंध,
आणि उधळतात जीवनाची समृद्धी!
त्यांचा संघर्ष सांगतो,
एक वेगळीच कहाणी,
डोक्यावर ओझे,
अंतरी वेदनांचा भार,
तरीही स्वत: झिजून,
सावरत राहतात संसार,
कर्तव्याच्या साखळीत अडकलेल्या,
परंतु स्वाभिमानाने उजळलेल्या!
गावातील या स्त्रिया,
ज्यांच्या हसण्यात लपलेली असते,
एक अनामिक काळजी,
तरीही त्या देतात—
शांती, प्रेम, आणि आदर,
स्वतः जळून उजळवतात मार्ग,
त्यांच्या धैर्याचा प्रकाश,
माणुसकीला देतो नवे अर्थ!
©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई
दिनांक : ०२/०४/२०२५ वेळ : १३:१८
Post a Comment