लघुकथा - गंतव्य भाग-२

लघुकथा - गंतव्य भाग-२

नंदिताने स्टेशनवर आजूबाजूला पाहिलं. पहाटेच्या थंडगार वाऱ्याने तिच्या मनात नकळत गोंधळ उडवला. गाडी फलाटावर येताच तिने हळूच आत प्रवेश केला आणि एका रिकाम्या जागेवर बसली. डब्यात मोजकीच माणसं होती. तिची नजर खिडकीबाहेर धावत असलेल्या अंधारावर स्थिरावली. आजीच्या कुशीत घालवलेल्या रात्री, आईच्या हातची गरम पोळी, बाबांच्या आठवणी—सगळं काही चित्रपटासारखं झरझर समोरून जाऊ लागलं.

"माफ करा, ही सीट रिकामी आहे का?" एका सौम्य आवाजाने ती भानावर आली. तिच्या समोर एक वयस्कर गृहस्थ उभे होते.

"हो, बसा ना काका." नंदिताने सौजन्याने उत्तर दिलं.

गाडी हलू लागली. गृहस्थांनी विचारलं, "कुठे चालली आहेस, मुली?"

नंदिता क्षणभर थबकली. तिला उत्तर माहित होतं, पण तरीही तिच्या मनात नकळत अस्वस्थता दाटून आली. 

"होय, एक महत्त्वाचं काम आहे. पण..." नंतर थोडं थांबत ती म्हणाली, "कधी कधी कामापेक्षा काहीतरी वेगळंच मनात घोळत राहतं, काका."

"म्हणूनच कधी कधी आपण जिथे जातोय त्यापेक्षा, का जातोय हे जास्त महत्त्वाचं असतं."

त्या शब्दांनी नंदिताला वेगळ्याच विचारांनी घेरलं. खरंच, ती एका कामासाठी जात होती. पण त्याही पलीकडे काहीतरी होतं—एक नवा टप्पा, जबाबदारीची जाणीव, स्वतःच्या अस्तित्वाचा शोध!

"काका, तुम्ही कुठे चाललायत?" तिने त्यांना विचारलं.

"माझ्या मुलीकडे. बऱ्याच दिवसांनी भेट होणार आहे," ते हसत म्हणाले.

त्या एका साध्या उत्तरानेही नंदिताच्या मनातले विचार स्पष्ट झाले. तिचं गंतव्य ठरलेलं होतं, पण त्याबरोबरच तिच्या जबाबदारीची जाणीव अधिक ठळक झाली. ती आता केवळ एका ठिकाणी जात नव्हती, तर एका नव्या प्रवासाची सुरुवात करत होती.

गाडी पुढे सरकत होती... आणि तिच्या मनातील संभ्रमही मागे पडत होता. एका नव्या सकाळी, एका नव्या प्रवासाची सुरुवात होत होती.

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : ०२/०४/२०२५ वेळ : ०३:५१