लघुकथा - गंतव्य भाग-५

लघुकथा - गंतव्य भाग-५

नंदिता काही क्षण स्तब्ध उभी राहिली. मनात विचारांचे वादळ उसळलं — हे कोण? आणि यांना माझ्याविषयी एवढं कसं माहीत? क्षणाचाही विलंब न करता ती झटकन त्यांच्या मागे धावत गेली. ते फार पुढे गेले नव्हते. एका चिंचोळ्या गल्लीत वळताना तिने घाईघाईने आवाज दिला,

"थांबा! प्लीज थांबा!"

ते थांबले, मात्र वळले नाहीत.

धापा टाकत, श्वास सांभाळत नंदिता त्यांच्या जवळ गेली. आवाज थरथरत होता —

"तुम्ही... कोण आहात? आणि मला कसं ओळखता?"

हळूवार वळत ते तिच्याकडे पाहू लागले. त्यांच्या चेहऱ्यावर थकवा होता, पण डोळ्यांत एक गूढ चमक होती.

"तू मला ओळखत नाहीस... पण तुझी आजी, आई आणि बाबा — तिघंही मला ओळखतात."

आश्चर्याने नंदिताच्या तोंडून एक शब्द फुटला, "काय?"  

"म्हणजे तुम्ही माझ्या कुटुंबाला ओळखता?"

ते मानेनं होकार देत म्हणाले, "हो, पण ओळखणं हा खूप साधा शब्द आहे. मी केवळ त्यांना ओळखतो असं नाही... तुमचं घर, तुमची सुख-दुःख, आणि तुमच्या घरातली काही न सांगितलेली सत्यं — सगळं माझंही आहे."

"पण कसं?" तिच्या आवाजात आतुरता मिसळली.

ते थोडंसं हसले. "तेच सांगायला आलोय. पण तुला नीट समजून घ्यावं लागेल. काही गोष्टी ऐकणं सोपं नसतं."

"म्हणजे तुम्ही काही लपवत आहात?" तिचा संशय वाढत होता.

"नाही... मी लपवलेलं सत्य उघड करायला आलोय. गुपित नव्हे — सत्य उलगडायला आलो आहे."

ते पुन्हा चालू लागले. नंदिता मागोमाग गेली. थोडं अंतर पार केल्यावर ते एका जुन्या घरासमोर थांबले — दरवाजा बंद, पण जणू काहीतरी सांगत होता.

"इथं तुला काही उत्तरं मिळतील," ते शांतपणे म्हणाले. "पण लक्षात ठेव — काही वेळा उत्तरं नवे प्रश्न उभे करतात... आणि काही प्रश्न आपल्यालाच पुन्हा उत्तरं शोधायला लावतात."

नंदिता त्या बंद दरवाज्याकडे पाहत राहिली. घर पूर्णत: अनोळखी होतं — पण तरीही त्याच्यात काहीतरी ओळखीचं, अनामिक होतं.

"तुम्ही अजूनही सांगितलं नाही... माझ्या परिवाराशी तुमचा नेमका संबंध काय आहे?" तिचा आवाज आता थोडा कापराच होता.

ते तिच्याकडे पाहत गूढ हसले. मग खिशातून एक चाव्यांचा गुच्छ काढून तिच्या समोर धरला.

"उघडावंस वाटतं का तुला हे दार?"

नंदिता काही बोलली नाही. क्षणभर तिच्या मनात हजार विचार, भीती, उत्सुकता आणि अनामिक ओढ दाटून आली. तिचा हात हळूहळू पुढे सरसावला... चावी घेण्यासाठी.

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : ०५/०४/२०२५ वेळ : ०४:४५