कविता - पाण्याचा रंग...

कविता - पाण्याचा रंग...

पाण्याचा रंग कोणता?

खरंच... कोण सांगेल?

कधी निळसर...

आभाळाच्या कुशीत झुलणारा,

कधी राखाडी…

जसं मन थोडं सावध, थोडं उदास असतं...

कधी चंद्रकिरणांनी चकाकणारा रुपेरी,

तर कधी संध्याकाळच्या ओंजळीत विसावलेला

तांबूस, केशरी।

पाण्याचा रंग...

तो तर मनाचा आरसा आहे!

दुःखाच्या ओलसर मिठीत काळसर भासतो,

तर आनंदाच्या सरीत इंद्रधनु बनून नाचतो!

कधी डोळ्यांत साठलेला

हळुवार, नजरेच्या काठावर थबकलेला;

कधी गालावरून ओघळणारा –

न बोलता सर्व काही सांगणारा।

पाण्याचा रंग...

म्हणजे आठवणींचा ओलसर पदर,

मायेच्या कुशीत गोंजारणारं निःशब्द अस्तित्व,

कोणीतरी निघून गेल्यावर मागे राहिलेला

संथ, न संपणारा सागर।

तो रंग आहे स्पर्शाचा –मौनाचा,

तो अश्रूंमधून उगम पावणारा,

आणि स्मरणांमध्ये निघून जाणारा,

आईच्या हातातल्या गोड घासाचा,

तिच्या डोळ्यांतल्या न बोललेल्या प्रार्थनेचा स्पर्श।

पाण्याचा रंग कुणी पाहिला आहे का?

तो… दिसत नाही,

पण हृदयात झिरपतो,

क्षणात विरतो, क्षणात सावरतो –

आपल्याला नकळत घडवतो...

पाण्याचा रंग...

म्हणजे मनाचं मौन अस्तर –

दिसत नाही, पण सतत जाणवतं…

तुटणाऱ्या नात्यांच्या मधोमध वाहणारं

जणू एक शांत, नि:शब्द गाणं।

पाण्याचा रंग –

म्हणजे मनाच्या कोपऱ्यात साठवलेली

एक अंतर्मुख, थरथरती कविता…

जी हळुवार वाहते –

तुमच्यात, माझ्यात, साऱ्या सृष्टीत…

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : १७/०४/२०२५ वेळ : ०७:२४