कविता - स्वत:चा सर्वोत्तम साज

कविता - स्वतःचा सर्वोत्तम साज

कधीतरी...

दर्पणासमोर उभं राहताना

स्वतःलाच विचारावंसं वाटतं –

“खरंच, मी कोण आहे?”

दिसतो तो चेहरा –

अनेक मुखवट्यांच्या आड हरवलेला,

इतरांच्या अपेक्षांनी रंगवलेला,

पण… स्वतःसाठी?

एक निपचित, नि:शब्द पोकळी.

शब्द...

मनाच्या अंधाऱ्या गुहेत अडकलेले,

अश्रू...

घन पावसासारखे डोळ्यांतच थिजलेले,

आणि तरीही, खोल कुठेतरी

एक शांत, पण ठाम स्वर कुजबुजतो –

"उठ... ऊभा रहा...

स्वतःला ओळख –

कारण तू अजूनही पूर्णत्वाच्या वाटेवर आहेस!"

तू आहेस एक अपूर्ण कविता,

जिच्या प्रत्येक ओळीत

अनुभवांचे अर्थ अलगद उमलत आहेत,

तू आहेस एक निरंतर वाहणारी जीवनधारा,

जिचा संबंध –

स्वतःचं खरंखुरं तेजस्वी अस्तित्व आहे.

म्हणूनच –

काट्यांतून चालताना सुगंध दरवळव,

भीतीच्या धुक्यात स्वतःचा दीप उजळव,

अपयशाच्या राखेतून आत्मतेज साकार.

कारण 'सर्वोत्तम तू'

हा शोध तुलाच घ्यायचा आहे –

शब्दांविना, पण प्रकाशमान!

स्वप्नं पहा…

पण अंतःदृष्टीच्या नेत्रांनी,

प्रेम कर…

पण स्वतःच्या अस्तित्वाशी बिलगून.

आणि दररोज नव्या उषःकालासारखा –

'स्वतःचा सर्वोत्तम साज'

नव्यानं परिधान कर...

संपूर्ण जग उजळवणारा,

तूच स्वतःचा सूर्य हो!

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : २२/०४/२०२५ वेळ : ११:११