कविता - मौनातील हाक

कविता - मौनातील हाक

शेवटच्या किरणांनी

माझ्या पापण्यांवर

एक स्मरण ठेवले आहे —

ते तुझंच आहे…

ओलसर, धूसर, अलवार…

माझ्या अस्तित्वाच्या किनाऱ्यावर

शब्दांनाही न उमगणाऱ्या स्पर्शासारखं.

हात पसरले मी

आभाळाच्या उसवलेल्या कुशीत,

पण ओठांवरून हरवलेले होते

सगळे शब्द, सगळे संवाद —

दगडासारखे, थंडगार,

अनुत्तर राहिलेल्या क्षणांसारखे.

एक शेवटचा पाऊस मागितला होता —

आतल्या आर्त तहानेसाठी,

पण आभाळही थकलेलं होतं,

त्याच्या डोळ्यांमध्येही

पाण्याच्या आठवणी सुकून गेल्या होत्या.

या जगाच्या कोलाहलात

मी केवळ एक श्वासांसारखा प्रतिसूर आहे —

मंद, अज्ञात,

तुझ्या अंतर्मनात गुंजणारा…

हाक नाही ती,

ती शांत स्मृती आहे —

आपल्या अधुऱ्या अस्तित्वाची.

जशी संध्याकाळ 

अंधाराच्या कुशीत शिरते,

तसाच मीही विरघळून जाणार आहे

क्षणांच्या ओलसर गाभाऱ्यात —

कुणाच्याच नजरेत न सामावता,

फक्त अंत:करणात ठसणारा.

माझं नाव…

माझं अस्तित्व…

एक कातर स्पर्श होऊन

तुझ्या अधरांवर विसावेल —

शब्दांशिवाय… सूरांशिवाय…

फक्त एक मौनातील हाक…

हळुवार... शांत... अनंत.

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : १८/०४/२०२५ वेळ : ०५:२२