कविता - माझ्या वेदनेची कविता जन्म घेते…

प्रस्तावना

वेदना ही माणसाच्या जीवनाचा अविभाज्य भाग आहे. ती कधी जखमांसारखी भळभळत राहते, कधी आठवणींसारखी हळुवार सलत राहते, तर कधी शब्दांच्या रूपात कविता होऊन व्यक्त होते. वेदना जितकी खोल, तितकी तिची अभिव्यक्ती अधिक तीव्र आणि प्रभावी होते. "माझ्या वेदनेची कविता जन्म घेते…" ही कविता अशाच अनुभूतीचे प्रतिबिंब आहे. यात वेदनेचा सौम्य स्पर्श आहे, तीव्र तडफड आहे आणि शब्दांमध्ये विरघळलेली अंतःकरणाची हळवी भाषा आहे. अंधाराच्या कुशीत तुटणाऱ्या अस्तित्वाच्या तुकड्यांपासून ते शब्दांमध्ये विरघळणाऱ्या भावनांपर्यंत, वेदनेचा प्रवास या कवितेत दिसतो. ही कविता फक्त वेदनेची अभिव्यक्ती नाही, तर आत्मशोधाची एक प्रक्रिया आहे. शब्दांच्या ओंजळीत स्वतःला शोधण्याचा हा प्रयत्न प्रत्येक संवेदनशील मनाच्या भावविश्वाला स्पर्श करून जाईल.

कविता - माझ्या वेदनेची कविता जन्म घेते…

माझ्या वेदनेची कविता जन्म घेते,

जेव्हा काळोखाच्या कुशीत

माझ्या अस्तित्वाचे तुकडे उसवतात,

शब्द कळवळून ओरडतात

आणि अर्थ रक्तबंबाळ होतात...

ही वेदना असते—

झरझर झिरपणाऱ्या पावसासारखी,

कधी शांत, कधी बेफाम

आणि कधी क्षितिजाच्या काठावर

सावलीसारखी विसावणारी...

माझ्या वेदनेची कविता जन्म घेते,

जेव्हा आठवणींच्या शुष्क पानांवर

भावनांचे थेंब पाझरतात,

अनुभूतीच्या वळचणीवर

निराशेचे व्रण उमटतात...

ती कधी असते कातर सूर्यासारखी,

क्षितिजावर रक्तिम रेषा काढणारी,

कधी असते वाऱ्याच्या तांडवात

हरवलेला एकाकी स्वर,

तर कधी डोळ्यांच्या काठांवर

शहारणारा निःशब्द हुंकार...

माझ्या वेदनेची कविता जन्म घेते,

जेव्हा शब्दांनाही उलगडता येत नाही

माझ्या आतल्या उसळत्या लाटांची भाषा,

जेव्हा अक्षरांनाही समजत नाहीत

अश्रूंच्या गहिऱ्या सरींनी चिंब झालेले अर्थ...

ही वेदना असते—

स्पर्शाविना जिवंत राहणारी,

नजरेतून पाझरणारी,

हृदयाच्या तळाशी दडून

शब्दांच्या स्पंदनात विरघळणारी…

माझ्या वेदनेची कविता जन्म घेते,

आणि मी पुन्हा एकदा

शब्दांच्या ओंजळीत 

स्वतःला शोधत राहतो…

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : २६/०३/२०२५ वेळ : ०३:०९