कविता – हसण्यात दडलेली जखम

कविता – हसण्यात दडलेली जखम

मी हसत राहिलो

आणि आतल्या आत

कोसळत गेलो—

कारण हसू

नेहमी आनंदाचंच

असतं असं नाही;

कधी कधी

ते असतं

दुखऱ्या मौनाचं

शिस्तबद्ध आवरण.

जो आपलाच होता,

ज्याच्या नावात

विश्वासाचं ऊन होतं,

तो हळूहळू

ओळखीच्या सावलीतून

अनोळखी अंधारात

निघून गेला—

आणि जाण्याची चाहूल

शेवटी

आपल्यालाच

लागली.

सोबत पाहिलेली स्वप्नं

आभासी नव्हती,

तर खरी होती;

पण काळाच्या

रस्त्यावर लागलेल्या

एका ठेचेत

ती सगळी

उघडी पडली—

स्वप्नंही

मनासारखीच

नाजूक असतात,

हे उमगतं

त्यांच्या उध्वस्त होण्यातूनच.

काही प्रश्न

ओठांवर येऊनही

मनातच राहिले;

कदाचित विचारलं असतं

तर उत्तर मिळालं असतं,

पण न विचारलेले प्रश्न

उत्तरांपेक्षा

अधिक जड असतात—

तेच प्रश्न

मग आयुष्यभर

मौन शिकवतात.

प्रेमाने

मला तत्त्वज्ञ बनवलं—

कालपर्यंत

अनोळखी असलेला मी

आज स्वतःला

ओळखू लागलो;

दुखणं हेच

खरं शिक्षण आहे,

आणि जखम

हीच खरी गुरु

असते, हे कळलं.

मी हार मानली नाही,

मी फक्त

थकलो होतो—

पण थकण्यालाच

दोष ठरवून

माझ्या नावावर

आरोप लिहिला गेला;

कारण समाज

दमणं समजून घेत नाही,

तो फक्त

पराभव पाहतो.

माझ्या हसण्याच्या आरशात

एक शांत तडा पडला.

मौनच माझं

अखेरचं उत्तर ठरलं…

आज मागे वळून पाहताना

इतकंच कळतं—

हसण्यात लपलेली जखम

आणि मौनात दडलेला शोध

हेच आयुष्याचं

खरं भांडार आहे.

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : २९/१२/२०२५ वेळ : ०९:५४